Fróði - 01.01.1914, Síða 80

FRÓDI
144"
maðurinn finnur ekki til sultar, hversu löng sem fastan er, þangað
til að hann fer aS rjúfa hana, hann fer að nærast aftur. Þetta
finst mörgum undarlegt og í rauninni vita menn ekki hvernig á
því stendur, en það er nú svona. En oftlega er það, sé maðurinn
eitthvað sjúkur, að hann þarf ekki að fasta nema 3 daga og þá
byrjar sulturinn aftur, þegar hann fer að nærast, en þá verður
hann að fara varlega að því, að nærast. Stundum þurfa menn
að fasta í fimm vikur til þess, að geta fyllilega losnað við einn
eður annan sjúkdóm. En best mun þá, að leita og ráðgast um
við læknir sinn. Þá fara líífærin að slá sín eðlilegu slög, og
líkamshitinn nær sínu vanalega stigi, tungan hreinsast, og and-
ardrátturinn losnar við ýlduna og rotnunina.
Þá má maðurinn fara að neyta fæðunnar aftur, því að, ef
að hann gjörir það ekki þá færi hungrið að heltaka hann, og leiða
hann til grafar. Þarna sjá menn merkin, þarna getur hungur-
dauðinn byrjað, þegar föstulækningin er á enda.
Við offitu er þetta því áreiðanleg lækning, annaðhvort ein
löng fasta, eða þá margar stuttar föstur, eða þá oft á tíðum létt
matarhæfi og lítið, og að forðast þær fæðutegundir, sem mikil
fituefni hafa. Þetta er svo létt að menn geta leikið sér að því.
Fasta við megrun og horfalli.
En setjum svo nú að maðurinn sé þunnur og magur og ekki
annað eða lítið annað, en skinnið og beinin. Hvað á hann þá
að gjöra. ? Væri það ekki sama og sjálfsmorð, að fara að fasta
undir þeim kringumstæðum. ? Það er raunar satt, að þau til-
felli geta fyrir komið, að megrunin stafi af oflítilli fæðu. En
alloftast á það sér ekki stað. Líkaminn getur ekki tekið á móti
þeirri fæðu, sem í hann er borin. Það er það sem horfallinu
eður megruninni veldur. Til þess að líkaminn geti þyngst, þarf
hann ekki einungis meiri fæðu, heldur þarf hann einnig að vera
fær um, að geta notað þessa fæðu. En það getur hann aðeins
á þann hátt, að meltingarfærin nái heilsu sinni, svo þau geti unnið
störf sín. En það geta þau aldrei, meðan menn moka í þau
látlaust meiri og meiri fæðu, fæðu, er líkaminn hefur ekkert not
af, því að næringarfærin ráða ekki við að melta hana, eða koma
henni fyrir.