Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1920, Síða 15

stöku íslandsdeildar Guðspekisfélagsins, muni verða meðal annars
til þess að gefa boðskap »Stjörnunnar í austri« byr undir báða
vængi og opna honum aðgang að mörgum þeim hjörtum, sern hafa
verið honum harðlokuð alt til þessa eða ósnortin. Þess vegna er
eg gagntekin af fögnuði og þakklætistilfinningum, en jafnframt auð-
mjúk og bljúg í huga, af því að mér finst svo mikil blessun hafa fylgt
starfi okkar, að við höfum uppskorið meira en við höfum sáð og
fyr en við eiginlega gátum búist við.
En einmitt á slíkri fagnaðar- og uppskerustund, finst mér eöli-
legt og velviðeigandi, að við leggjum öll fyrir okkur spurninguna:
Hvers vænti eg af Meistaranum? Hverrar gjafar vænti eg af hon-
um mér sjálfum til handa? Eða með öðrum orðum: Hvað flytur
hún mér, vonin um endurkomu Meistarans mikla, sem við öll tign-
um og tilbiðjunr?
Vera má, að við höfum mörg, eða jafnvel flest, gengið í þetta
félag, af því að við væntuni að finna þar rósir, eins og konan í
ljóðfórninni, sem eg las upp áðan. Vonin um endurkomu hans fylti
sálir okkar háleitum fögnuði. Okkur fanst um stund eins og allir
jarðneskir erfiðleikar og sorgir yrðu að engu, og að hinn ófarni
æfivegur hlyti að verða auðfarinn og yndislegur, af því að hann
yrði uppljómaður af blikinu, er stafar af stjörnunni hans. Og þó
var sú von dýrðlegust, að okkur mætti ef til vill auðnast að lifa
það að sjá hann, þekkja hann og fylgja honum eftir. Og ef til vill
hefur okkur fundist, að við hlytum að standa nær honum en þeir,
sem bæru ekki gæfu til þess að sjá í tíma, að koma hans var
í nánd.
En ætli við gætum ekki öll kannast við það, að við höfum ekki
fundið eintómar rósir — ef til vill enga, fremur en konan í Ijóð-
fórninni. Hinir fánýtu jarðnesku munir, áhyggjur og sorgir náðu
aftur valdi á okkur. Ahuginn fyrir boðskap »Stjörnunnar í austri«
kólnaði; félagið hafði, þegar öllu var á botninn hvolft, svo ósköp
13