Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1920, Síða 58

í nærfelt nítján aldir hefir kristin kirkja haldið sérstaka hátíð til
minningar um úthelling andans, til minningar um þessa tegund verk-
ana heilags anda. Vafalaust trúa allar kirkjudeildir því, að þær eigi
gjöf heilags anda og njóti hennar stöðuglega. Hugsið yður, að post-
uli Krists eða einhver sannur fulltrúi hans ferðaðist hér um upp-
löndin og kæmi hingað til Reykjavíkur, dveldist hér nokkurn tíma,
kæmi í kirkjur vorar og á guðræknisamkomur og kyntist lífi bæ-
jarmanna. Vér mundum segja honum, að vér værum lærisveinar, vér
værum kristnir menn. Eruð þér þess fullvísir, 'að hann mundi furða
sig minna á oss en lærisveinunum í Efesus? Mundi hann ekki undr-
ast yfir því, að sjá ekkert af þeim verkunum andans, er hann taldi
fyrst og fremst nauðsynlegar til vakningar andlegu lífi í söfnuðun-
um? Hugsið yður, að hann gengi fram fyrir biskup landsins eða
dómkirkjuprestinn eða aðalstarfsmann Kristilegs félags ungra manna
eða borgarstjórann og spyrði þá: »Hvar eru kraftaverkamenn safn-
aðarins, hvar eru spámenn safnaðarins — þá gáfuna mat eg
mest — hvar eru þeir, sem hlotið hafa lækningagáfuna; hvar eru
þeir, sem tala tungum? Hvar er þyturinn og eldtungurnar? Hvar
er sú sönnun anda og kraftar, er eg lagði svo rnikla áherzlu á?
Syngið þér ekki enn:
Drottins anda kærleikskraftur
svo kemur mörgum sinnum aftur,
hann fyllir enn upp allan heim.
Ef þungt hann andar á,
þá ekkert standast má« —?
Gætu þeir svarað nokkuru öðru en því, að slíkir menn væru ekki
til í sönfuðunum hér á landi? í lúterskri kirkju og yfirleitt meðal
kirkjudeildanna þektust hinar svonefndu náðargáfur eða andagáfur
ekki lengur. Nú væri víðast litið á þær sem forna hjátrú eða ímynd-
anir óþroskaðra manna. Sumir guðfræðingar og leiðtogar kristn-
innar teldu það happ, að alt slíkt væri kveðið niður. Það hefði
56