Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Síða 3

IÐUNN
Svanurinn flaug.
Eftir
Sir Gilbert Parker.
[Pað var pjóðtrú meðal frumbyggjanna í Kanada, að
ef maður sæi svan fljúga og heyrði hann syngja á nætur-
þeli, þá væri það feigðarboði. Saga þessi er tekin úr An
Aduenlurer of the Norlh, sbr. »Iðunni«, IV ár, bls. 201.]
— Því kemur hún ekki aftur, pabbi? — Maður-
irn bristi höfuðið; höndin fitlaði við úlfshána, sem
breidd var yfir barnið, en hann svaraði engu.
— Hún myndi koma, ef hún vissi, að ég hefði
meiðst; heldurðu það ekki? —
Faðirinn kinkaði kolli, en gekk svo í eirðarleysi
fram að dyrunum, eins og hann væri að bíða eftir
einhverjum. Augnaráðið var órólegt, og það var dautt
í pípunni, þótl hann léli sem hann væri að reykja.
— En ef hreysikötturinn hefði nú unnið á mér;
heldurðu að það hefði ekki hryggt hana, þegar hún
hefði komið? Heldurðu það ekki? —
Ekkert svar nema látbragðið, sem oft og ein-
att er mál hins óbreytta alþýðumanns; en það fór
hrollur um þenna þrekvaxna mann og stirðleg höndin
þreifaði inn undir feldinn, um slokkbólgið knéð.
Hann straulc ofurhægt um umbúðirnar, en barnið
kveinkaði sér.
— Æ, þú meiðir migl Þessi úlfshá er næstum of
þung fyrir mig, pabbi, heldurðu það ekki? —
Maðurinn lyfti hánni hægt, en þó klaufalega, fletti
henni ofan af honum og tók umbúðirnar ofur var-
lega af knénu. Það hafði hlaupið rýrnun í fótinn,
svo að hann var ekki orðinn annað en skinnið og
Iðunn VI.