Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Síða 5

IÐUNN
Svanurinn ilaug.
163
að fugl syngi um miðjar nætur. Slíkt kemur að eins
fyrir í heilu löndunum; þar eru næturgalar. þetta
er áreiðanlegt! —
Drengurinn var eins og aunars hugar og sagði
með spekingssvip: — Jæja, þetta heíir þá víst verið
næturgali; . hann söng öðruvísi en allir þeir fuglar,
sem ég þekki. —
Við þetta varð veiðimaðurinn enn áhyggjufyllri
og sagði: — Hverju var það líkast, sonur minn? —
— Það hertók mann. Mann langaði bæði til að
hlusta á það og forðast það. Það var hrífandi fag-
urt og þó líkast því, sem eitthvað væri að hrökkva
í sundur innan í inanni. —
— Hvenær heyrðir þú þetta, vinur minn? —
— Tvisvar í nótt sem leið og að mig minnir á
sunnudaginn var. Annars finst mér eins og engin
helgi hafi verið, siðan mamma fór, eða finst þér? —
— t*að getur varla heitið. —
En um leið og maðurinn sagði þetta, tútnuðu æð-
arnar á liálsi hans og gagnaugum svo út, sem þær
ætluðu að springa.
— Það var rétt eins og séra Corraine væri hér,
þegar mamma hélt hvíldardaginn heilagan — var
það ekki? —
Maðurinn svaraði engu, en það var eins og dimt
ský drægi yfir enni lians og hann kreisti saman
varirnar eins og hann fyndi til líkamlegs sársauka.
Ilann stóð á fælur og stikaði um gólfið. Nú hafði
hann vikum saman hluslað á þetta tal hins sjúka
sonar síns, sem hann nú auk þess hugði dauðvona,
og hann gat varla afborið þetla lengur. I5ótt dreng-
urinn væri orðinn níu ára að aldri, var hann enn
hreinasta barn í tali; en hugsanir hans voru stund-
um bæði spakar og göfugar. Þetta var líklegast eina
hvíta barnið í þúsund mílna fjarlægð. En þetta ein-
manalega líf á lieiðum og sléttum, svo hart á vetrum,