Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Síða 9

IÐUNN
Svanurinn flaug.
167
Þung stuna leið upp frá brjósti föðursins, og hann
sagði í öngum sínum: — Getur verið, getur verið. —
Dóminique iokaði aftur augunum. — Þá ætla ég
að bæta þessu við — sagði hann hægt og dræmt —
og ef mamma er týnd, þá flyt þú hana aftur heim
til okkar, — því að alt fer hér nú aflaga. —
Aftur þagnaði hann nokkra stund, en hélt svo
áfram, eins og lionum hafði verið kent:
— Kenn þú oss að hlýða þér, hvenær sem þú
kallar, og að kannast við þig, er þú vitjar vor, og
lát þú Guðsmóður og hina helgu menn finna náð
fyrir þínu auglili, er þau biðja oss líknar. Ó, Jesús,
bænheyr oss. Lít þú í náð tii vor, miskunnsami
drottinn. Amen! —
Um leið og hann signdi sig, lagðist hann út af
og sagði: — Nú ætla ég að reyna að sofna. —
Maðurinn sat langa stund og horfði á þetta föla,
bjarta andlit, á bláu æðarnar fíngerðu, er lirísluðust
um gagnaugun, og litlu hvítu hnellnu höndina, sem
fyrir nokkrum vikutn var hrún eins og skógarhnota.
En því lengur sem hann sat svona, því þyngri urðu
horium raunir hans. Kona hans var farin, hann vissi
ekki hvert; barnið hans, einkabarnið, var að veslast
upp og ekkert gat orðið honum til hugsvölunar. Að
vísu höfðu öræfin oft fylt hann lotningarfullri að-
dáun, en guðstrú átli hann enga í eigu sinni, er
gæti boðið raununum byrginn og gefið honum hugg-
un og von eða snúið honum til betra lífs. Nú hlaut
hann að kannast við það fyrir sjálfum sér, að barnið
var honum spakara, — bæði spakara og öruggara.
Alt líf hans hafði farið út um þúfur, hann hafði
eytt því í ruddaskap og hugsunarleysi, og æskan
hafði verið þung og ströng, svo að hann hafði fylst
heipt og vigamóði bæði gegn guði og mönnum.
Hann gat klappað þeim, sem honum þótti vænt um,
i öðru augnablikinu, en slegið hann rothögg í hinu.