Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Qupperneq 13

IÐUNN
Svanurinn flaug.
171
— Nei, nei, Dóminique, það var snjókófið, sem
stóð um axlir mér. —
— En hann horfði á mig tveimur blikandi augum. —
— Það hafa verið tvær sljörnur, sem hafa skinið
inn til þín, sonur minn. —
— Hvernig gat bæði verið snjófok og þó stjörnu-
bjart? —
— Þetta var ekki nema skafrenningur og bjart
uppi yfir, Dóminique. —
En mannsröddin, sem sagði þetta, lýsti bæði kvíða
og angist, og augun skimuðu flóttalega í kringum
sig. Þetta fyrirbrigði hafði jafnan verið sett í sam-
band við mannslát og þólti boða feigð. Hafi svanur-
inn komið inn, skyldi hann þá fljúga einsamall út
aftur? — Hann snart hörid drengsins, — hún var
sjóðheit af sótthitanum. Hann þreifaði á slagæðinni,
— hún sló ótt og tílt. Hann leit á andlitið — það
var orðið blóðrautt. Eilthvað logaði upp í brjósti
hans og rann út í hverja laug. Það fór helgur hroll-
ur um hann allan, eins og hann hefði snortið klæða-
fald drottins. Og i angist sinni stóð hann nú upp
og í blindri auðmýkt tendraði liann tvö kerti, setti
þau á hilluna í horninu fjuir framan postulíns-
myndina af Maríu mey, eins og hann hafði séð konu
sína gera; síðan braut hann kvisti af grænni grein,
sem liékk uppi yfir hlóðunum og lagði þá milli ljósa-
stjakanna. Nokkru síðar gekk hann að höfðalagi
barnsins, snart fætur Krists á krossinum ineð íingur-
gómunum og bar þá með óumræðilegri lolningu að
vörutn sér. Hann slarði á hinn krossfesta stundar-
korn og mælti síðan í skjálfandi örvæntingarrómi:
— Fyrirgef þú mér, góði Jesús! Bjargaðu barni
mínu! Lát mig ekki einan! —
Drengurinn leit upp undarlega höfgum augum og
sagði: