Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Qupperneq 14

172
Gilbert Parker:
iðunn
— Amen! .... Góði Jesús! .... Meira! Meira,
faðir ininn! —
Barnið sofnaði. Faðirinn stóð stundarkorn fyrir
framan rúmið, en loksins sneri hann sér hægt við
og gekk að hlóðunum.
Úti fyrir nálguðust tvær mannlegar verur kofann
— það var karl og kona. Þó hefði maður i fyrstu
svifum getað haldið, að karlmaðurinn væri kona,
því að hann var í skósíðum, svörtum kufli, hárið
féll um axlir honum og hann var nauðrakaður.
— Vertu þolinmóð, dóttir mín — sagði maðurinn.
— Komdu ekki inn, fyr en ég kalla á þig. En þú
getur, ef þú vilt, staðið hér við dyrnar og hlustað á
alt saman. —
Um leið og hann sagði þetta, hóf hann höndina
á loft eins og til að blessa hana og gekk að hurðinni.
Hann barði hægt að dyrum, opnaði hurðina gætilega,
hvarf inn og lokaði henni á ettir sér, þó ekki hraðar
en svo, að konan gæfi í svip komið auga á mann-
inn og drenginn. En úr augum hennar ljómaði
móðurástin.
— Hér sé friður! — sagði maðurinn mildum rómi,
um leið og hann gekk innar eflir gólfinu.
Faðirinn hrökk við eins og hann hefði fengið
vitrun:
— Eruð það þér, faðir! — sagði húsbóndinn á
frönsku, sem þó var miklu bjagaðri og með meiri
erlendum keim en mál prestsins eðu jafnvel sonar
hans. Hann hafði lært frönsku af konu sinni; sjálfur
var hann Englendingur.
Presturinn hafði undir eins tekið eftir tendruðu
ljósunum fyrir framan helgiskrinið litla á hornhill-
unni, og eins hafði hann tekið eftir hinum breytta
svip mannsins.
— Barnið og — konan, Bagot? — spurði hann,