Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Síða 17

IÐUNN
Svanurinn ílaug.
175
að vörmu spori var hann eins og ekkert hefði í
skorist og sagði:
— Ja, þetta kemur þér einhvern tíma í kol), Ba-
got. En halt’ áfram. Hvað svo meira? —
Svitinn spralt út á andliti Bagots og liann talaði,
eins og hann væri að rogast með þunga byrði á
á herðum sér, dræmt og slitrótt.
— í’á sagði ég: — Og ef meyjarnar eiga það svona
gott, því varst þú þá ekki líka mey? —
— Guðníðingur! — sagði preslurinn í alvarlegum
álösunarrómi, um leið og hann fölnaði upp. Og hann
)>ar róðukrossinn upp að vörum sér. Og þetta gaztu
sagl við móður barns þíns, svei! — Hvað svo meira? —
— Hún þreif höndunum upp fyrir eyru sér, rak
upp hátl vein, stökk úl úr húsinu og niður brekk-
urnar og — hvarf. Eg fór út í dyrnar og horfði á
eftir henni eins lengi og ég gat og beið þess, að hún
kæmi aftur; en hún kom ekki. Og síðan heíi ég leit-
að og leitað, en ekki getað fundið hana. Yitið þér
nokkuð um hana, herra? —
Prestur lét sem hann hej'rði ekki spurninguna.
Síðan sneri liann sér að barninu, sem nú lá í fasla-
svefni, og virti það fyrir sér. Því næst sagði hann:
— Síðan ég gaf ykkur Lucette Barbond satnan,
hefir þú verið eins og Þrándur i gölu hennar, Bagot.
Eg man svo sem enn daginn, þá er þið krupuð
frammi fyrir mér. Sástu nokkuru sinni svo fallega
og elskulega stúlku — augun með þessu geislabrosi,
sumarfegiirð ytir svipnum, og svo þetta skírlífi hjart-
ans! Ekkert hafði getað spilt henni. Menn geta ekki
spilt slíkum konum, — Guð býr í hjarta þeirra. En
þú, hvað hefir þú hirt um það? Þú kjassaðir hana
annan daginn, en hinn daginn varstu eins og villi-
dýr. Og hún — jafn auðsveip og inild, hvað sem á
gekk! — En eins og þú veizt, varð hún að berjast
fyrir trú sinni og barnsins, biðja fyrir ykkur, þjást