Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Side 18

176
Gilbert Parker:
ÍÐUNN
fyrir hana. Þú hélzt ekki, að þess mundi þurfa, því
að þú varst svo hamingjusamur, þótt þú ættir það
alls ekki skilið — ja, svo er það. En hún, með öllu
því sem konur verða að bera og umbera, hvernig
átti hún að geta umborið lífið — og þig — án Guðs?
Það var ekki hægt. Og þú sem hélzt, að þessi fáu
hindurvitni, sem þú trúðir á, gætu nægt henni.
Heimskur varstu! Hún átti kannske að tilbiðja þig!
Svo eigingjarn og svo litill af manni að vera, þar
sem þú veizt það í hjarta þínu, hversu Guð er vold-
ugur. Þér þótti ekki reglulega vænt um hana. —
— Það veit Guð á hæðum, jú! — sagði Bagot og
hálf-stökk á fætur.
— Nei, ,það veit Guð á liæðum', að þér þótti ekki
nógu vænt um hana og heldur ekki barnið. Því að
sönn ást er óeigingjörn og umburðarlynd; og sé
maður sá sterkari, ber maður umhyggju fyrir þeim
veikari. En konan þín var óeigingjörn, þolinmóð og
full umhyggju fyrir þér. í hvert sinn, er hún bað
bænir sínar, hafði hún þig í huga; og í hveit sinn,
er hún færði Guði þakkargjörð, þá varst þú nefndur
þar. Þeir kannast svo sem við þig á himnum, Bagot.
En það er konu þinni að þakka. Hefir þú nokkurn
tíma beðið fyrir þér, síðan ég gaf ykkur saman? —
— Já. —
— Og hvenær? —
— Fyrir réttri klukkustund. —
Enn þá einu sinni varð presli litið á ijósin á hill-
unni.
Því næst sagði hann: — Þú spurðir mig, hvort
ég hefði frétt nokkuð til konu þinnar. Hlustaðu nú
og vertu stiltur, meðan þú hlýðir á þetta. Fyrir þrem
vikum hafði ég slegið tjöldum á Sundust völlum,
andspænis Young Sky fljóli. Um morguninn, meðan
ég var að tendra bálið fyrir utan tjaldið ásamt unga
Indíánanum mínum, sá ég hilla undir flokk Indíána