Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Qupperneq 19

IÐUNN
Svanurinn flaug.
177
á livoli einum, rétt eins og þeir kæmu út úr morgun-
roðanum. Eg gat ekki almennilega greint þetta. Eg
<iróg upp litla llaggið mitt á tjaldstoðina og þeir
flýttu sér til mín. Eg þekti ekki kynþáttinn, — þeir
komu frá Húdsons flóa. Þeir töluðu Chinook-blending
og ég gat skilið þá. Nú, þegar þeir nálguðust, sá eg,
að þeir höfðu konu meðferðis. —
Bagot hallaði sér áfram og var eins og hver vöðvi
væri spentur í líkama hans, svo var eftirtektin rík:
— Konu? — sagði hann, og var rétt eins og honum
yrði örðugt um andardráttinn. — Var það konan
inín? —
— Einmitt, konan þín. —
— Fljótt, fljótt. Æ, haldið þér áfram, herra, hvað
svo? ---
— Hún féll mér til fóta og bað mig um að bjarga
sér ... Eg bandaði henni frá mér. —
Svitinn draup af enni Bagots; það rumdi í honum
og hann tók því líkt viðbragð, sem ijón mundi gera,
er það kastar sér yfir bráð sína.
— Pér vilduð ekki, vilduð ekki bjarga henni.
Bleyða — níðingur! — Hann smá hreytti þessu út
úr sér.
Presturinn sneri bara Iófanum gegn ofbeldi hins
og sagði: — Uss! . . . Hún dróg sig þá í hlé og
sagði, að bæði guð og menn hefðu yfirgefið sig. Við
borðuðum dögurð saman, fyrirliðinn og ég. Á eftir,
þegar fyrirliðinn var orðinn mettur og kominn í gott
skap, spurði ég hann, hvar hann hefði fengið þessa
konu. Hann sagði, að hann hefði fundið hana á
sléttunum; hún hefði vilst. E*á sagði ég honum, að
ég vildi kaupa liana Iausa. — Hann mælti: — Hvað
á prestur að gera við konu? — Eg sagði, að mig
langaði til að gefa hana aftur eiginmanni sínum. —
Hann sagði, að hann hefði fundið hana, og hún
væri nú sín eign; að hann ætlaði að ganga að eiga
Iðunn VI. 12