Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Síða 21

IÐUNN
Svanurinn flaug.
179
— Og þér skilduð hana eftir hjá þeim — þér haíið
þó mannshendur. —
— Suss! — svaraði hinn rólega. — Eg var einn
míns liðs og þeir tuttugu. —
— Hvar var þá Guð yðar að bjálpa yður? —
— Hennar Guð og minn Guð var með mér. —
Augu Bagots glömpuðu: — Því buðuð þér honum
ekki romm, romm! Hann mundi hafa gert það fyrir
— einn, fimm, tíu kúta af rommi! —
Veiðimaðurinn iðaði nú til og frá af geðshræringu
og þó töluðu þeir stöðugt í bálfum hljóðum.
— Þú gleymir því — sagði prestur — að þetta
er á móti lögmálinu, og að ég sem prestur hefi heitið
reglu minni því, að veita ekki neinum Indiána á-
fengi. —
— Heit, heit? Þú þjónn drottins! — Hvað eru heit
á móts við velferð konu — eiginkonu minnar? —
það var aumkunarvert að horfa upp á hrygð hans
og gremju.
— Ætti ég að fyrirgera sál minni og bjóða hon-
um romm — brjóta heit mín í þágu fjandmanna
guðsríkis? Hvað hefir þú gert mér, að ég gerði
þelta fyrir þig, John Bagot? —
— Hugleysingi — æpti veiðimaðurinn í örvæntingu
og gerði sig nú líklegan til alls. — Sjálfur Ivristur
mundi hafa rofið heit sín til að bjarga henni. —
Presturinn horfði alvarlega, en þó milt í augu hin-
um æðisgengna manni og lægði með þvi ofsann,
sem hann var að komast í.
— Hver em eg, að ég feti i fólspor meistarans? —
mælti hann í hátíðlegum rómi. — Hvað mundir þú
hafa gefið Kristi, Bagot, ef hann hefði bjargað henni
þér til handa? —
Maðuiinn titraði af hugarangri, og tárin streymdu
af augum hans, — svo skyndilega og alvarlega hafði
öý geðshræring gripið hann.