Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Qupperneq 38

196
Kjartan Helgason:
IÐUNN
ræðumann. Hann fór af þeim fundi hundskamm-
aður, og enginn tók svari hans. Skömmu síðar fór
hann norður til Njja-fslands með þennan fyrirlestur
til að flytja hann sveitalýðnum, en fékk ekki betri
byr þar, að því er ég frétti. — f*að er langt frá mér,
að vilja gera lítið úr þessum manni. Mér féll einmitt
vel við hann, það lítið ég kyntist honum síðar. En
ég segi frá þessu fyrirlestra-haldi hans af því, að
mér virtist það bera þess vott, að ekki væru þeir
mjög margir, sem hugsuðu eins og hann. Og ýmis-
legt fleira styrkti mig í þeirri skoðun.
Þið hafið heyrt sagt frá Vestur-íslendingunum,
sem unnu í vor sigurinn í skauta-leiknum (hockey)
á alheims-íþróttamótinu í Antwerpen. Þeir eru allir
reglulegir Kanada-menn, þótt af íslenzkum ættum
séu, fæddir og uppaldir í Winnipeg, hafa lftið af
íslandi að segja, og öllum var þeim miklu tamari ensk
tunga en íslen/.k. En íslendingar vildu þeir þó vera.
Þeir voru ófáanlegir til annars en að halda hóp,
mynda sérflokk. Þeir áttu ekki að fá leyfi til þess í
haust, þegar kappleikarnir byrjuðu vestra. En þeir
sóttu það fast og höfðu sitt mál fram. Þeir kölluðu
sig ísienzka, og gengu alt af undir því nafni: íslend-
ingarnir eða íslenzku fálkarnir, hvar sem þeir reyndu
íþrótt sína í vetur. Og alstaðar komu þeir fram
þjóðfiokki sínum til sæmdar. Blöðin (ensku) voru
full af loli um þá, ekki eingöngu fyrir hreysti, held-
ur fyrir prúðmensku í leiknum.
Vestur-íslendingar voru, sem von var, talsvert upp
með sér af þessum hraustu drengjum og þjóðlegu.
Og, satt að segja, datt þeim í hug, að íslendingar
heima vildu nú sýna þeim einhvern sóma, t. d. gera
þeim heimboð eftir fullnaðar-sigurinn. Og það heyrði
ég haft eftir drengjunum, að meira mundi þeim hafa
fundist til um slíkt heimboð, ef af því hefði orðið,
heldur en um hvern annan sóma, sem þeim var