Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Qupperneq 65

IÐUNN
Andahyggjan og trúarbrögöin.
227
í samanhangandi tilveru, æfintýri, sem hver einstaklingur
verður að ganga í gegnum. Líkaminn er ekki maðurinn,
heldur verkfæri mannsins, vél, sem hans sanna sjálfa
hefir samansett og tekið sér æ betur bústað í dvalartím-
ann í efninu; en þegar hann losnar við holdið, byrjar
sú tilvera hans, sem er frjálsari, raunverulegri, fyllri af
lífi, vitsmunum og von. Jarðlífstíminn er vafalaust mikil-
vægur — sérstaklega mikilvægur, og ber að vernda
líkamslífið og viðhalda því með lotningu allan þann tíma
á enda; því að undir þeim tíma er ástandið komið, sem
við tekur á framtíðarbrautinni. Maðurinn tekur með sér
eðlisfar sitt, venjur sínar, þekking sína, reynslu sína,
minni sitt. Annað en þetta tekur hann ekki með sér, og
þessu er hann stöðuglega búinn, og eftir þessu fer líð-
an hans, hvernig sem hún verður. Engu því er eytt, sem
náðst hefir, engir kraftar í vexti slokkna út. Þær fram-
farir, sem hér voru byrjaðar, halda þar áfram. Ófullkom-
leikarnir, sem maðurinn hefir unnið bug á, geta þar gert
honum leiðina greiðari inn í æðra líf.
Þar tekur enginn langur hvíldartími við. Þegar mað-
urinn hefir um stund notið hressingar og hvíldar, og
náð sér eftir sjúkdóm eða sára-áfall, hefst aftur Iífsstarf
hans. Hann hittir fyrir vini, sem fúsir eru að hjálpa
honum. Hann er ekki einangraður né einmana, nema
því aðeins, að hann hafi lifað hér fullkomnu eigingirnilífi.
Hann gengur inn til hærra eða lægra ástands, eftir því
sem hann er hæfur til. Hann hittir fyrir umhverfi, sem
honum virðist hvorki óviðkunnanlegt né ókunnugt; hann
kann jafnvel að furða sig á, hve það kemur honum
kunnuglega fyrir. Hann þekkir aftur vini sína, og hann
fær gert sér grein fyrir því, sem hann sér og heyrir,
með mjög svo líkum hætti og áður. Sennilegast fyrir þá
sök, að greinargerðin fer aðallega eftir skynjandanum.