Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1930, Blaðsíða 93

IÐUNN
Sjálfstæðismálið.
87
að hafa skoðanir, eða að halda þeim fram; það er
skylda og réttur allra manna. Það er og réttur hvers
flokks að kalla sig það, sem honum þykir hentugast.
Hitt er aftur á móti ekki alveg forsvaranlegt, að taka
upp heiti, sem segir rangt til um starfsemi flokksins,
eða að taka upp ákveðnar skoðanir til þess eins að
fleyta fram öðrum. Hið fyr nefnda gerir að vísu enginn
íslenzkur flokkur, en ekki verður betur séð en að
íhaldsflokkurinn fyrverandi hafi tekið sjálfstæðismálið á
stefnuskrá sína til þess eins, að geta borið sjálfstæðis-
flokks-nafnið með réttu, og nota kraft þess orðs til
þess að fleyta fram sínum gömlu skoðunum. Þetta er
ekki ósvipað því, þegar í hernaði er reynt að fela fall-
byssur með grænu skógarlimi, eða með því að mála þær
svo skræpóttar, að erfitt sé að greina þær, — svonefnd
»camouflage«.
Þegar sambandslagafrumvarpið frá 1907 var lagt fyrir
þjóðina, var margt, sem að því þótti. Vms réttindi, sem
landsmenn vildu fá, fólust ekki í því, og gat það í sjálfu
sér verið ærin ástæða til þess að hafna því. Annað
varð því þó aðallega að falli. Landsmenn voru þá þegar
farnir að hugsa til að losa tengslin við Dani með öllu,
og var það ljóst, að hver ráðstöfun, sem þá yrði gerð,
gæti frá Islands hálfu þurft að vera til bráðabirgða.
Það, sem máli skifti í samningum við Dani, hlaut því
að vera, að skilyrði sambandssamningsins um breytingu
eða slit sambandsins væru svo, að greitt væri aðgöngu
um það. Frumvarpinu frá 1907 var á alt annan veg
farið. Ákvæðin um samningsbreytingu eða slit voru svo
loðin, enda undan rifjum eins mesta samkomulagasmiðs
Dana, ]. C. Christensen, að fyrirsjáanlega var ómögu-
legt að hagnýta þau. Þeim svipaði að því leyti til kæru-