Kirkjuritið - 01.04.1944, Síða 5

Kirkjuritifi.
Engillinn við gröfina.
123
uðu þvílík undur? Hvað merktu slík lákn? Já, horgar-
lýðurinn hafði áreiðanlega inargt til að skrafa uni þenna
páskalaugardag og frani eftir sunnudagsnóttinni. Það
var því harla eðlilegt, að seint væri gengið til hvíldar,
og að morgungeislar sunnudagsins vörpuðu hjarma sín-
um yfir auðar g'ötur og mannlaus torg.
En um sólris, þennan morgun, eru þrjár konur á í'erð
um stræti hinnar sofandi horgar. Þær hera krukkur með
dýrindis smyrslum. Ilmur smyrslanna hlandast hress-
andi morgunloftinu, stígur lil himins eins og ósýnilegur
fórnarreykur frá ósýnilegu altari. Þessi smyrsl voru líka
fórn, kærleiksfórn þessara fátæku og sorghitnu kvenna
til hans, sem var beztur og mestur alira á jörð, en vond-
ir menn höfðu ákært og neglt saklausan á kross. Nú voru
þær á leiðinni út að gröfinni til þess að sinvrja líkama
hans, til þess að sýna honum látnum þenna vott virð-
ingar sinnar, ástúðar og þakklætis.
Þær eru koninar út fyrir horgarhliðin. Sólin hækkar
á lofti. Fjarlægir fjallatindar loga i morgunhjarmanum.
Þeim verður litið í áttina til Golgata. Krossarnir þrír
standa þar og bera við himin. En páskasólin varpar á
þá undarlegum ljóma, eins og væru þeir úr lýsandi gnlli.
Já, nú er hjart yfir Golgata.
En í huguin kvennanna, sem eru á leiðinni út að gröf
Droltins síns og' meistara, er myrkur og sorg. Þær hugsa
ekki um morgunroðann, sem boðar nýjan dag. Þær
hugsa um dauðann, ægilegasta óvin mannkvnsins, sem
slítur lieilög hönd, sviptir vinunum burt og skilur eftir
sorg og vonhrigði og tár i hverju einasta spori. Þaar liugsa
um allar þær djörfu og' hjörtu vonir, sem fölnað höfðu
við dauða Jesú. Þær hugsa um þá menn, sem höfðu
trevst lionum takmarkalaust, liöfðu lagt allt í sölurnar
til þess að fylgja honum, hjálpa lionuin til þess að vinna
stóra sigra og skapa guðsríki á jörð. Allt var nú lirunió
i nistir. í stað þess að verða hinn valdi konungur í hinu
fyrirheitna ríki Messíasar, liafði Jesús nú heðið liinn