Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 19

Kirkjurilið.
Sjá, liðið er á nóttina.
137
VI.
Nítjánda öldin blés í lúðra fyrir frelsinu. Sumum
fannst sem boðorð trúarbragðanna fjötruðu lífið og
gerðu það leiðinleg't. Þeir gripu tækifærið með hinum
nýju hugsanastraumum að brjóta þetta ok af sér. Þess-
ir eyðendur og andstæðingar fornra dyggða hugðu, að
uppreist æskunnar gegn trú og siðahugmyndum fortíð-
arinnar myndi bera mikla lífshamingju að garði.
En liefir þetta reynst svo? Sjálfur Thomas Huxley
komst svo að orði, að aldrei væri maðurinn settur i
meiri vanda en þegar honum væri algerlega frjálst að
gera eins og honum sýndist. Og dæmin um þetta eru
deginum ljósari. Kynslóð nútímans, sú, sem brotizt hef-
ir undan öllum forboðum og öllum erfðavenjum, hefir
enga guði, enga ]u-esta, enga konunga, ekkert foreldra-
vald og engan aga, hún er ekki sælli að heldur. Sjá,
fangelsisdyrnar standa opnar og hamingjan ætti að
blasa við. En hvar hittum vér þetta fólk? Allt of margt
af því dansandi kringum gullkálfinn, í glaumnum,
krjúpandi við óminniselfi Bakkusar, í hamslausri leit
að nautnum og skemmtunum, sem enga gleði veita,
taugaveiklað og þreytt á lífinu milli tvítugs og þritugs.
Óhjákvæmilega hlýtur tilfinning tómleikans og til-
gangsleysisins að grípa alla þá, sem tapað bafa trú sinni
á hinum lifanda Guði. Þó að mennirnir geti um stund
gleymt sér við liina jarðnesku lífsbaráttu, koma ein-
einhvern tíma þær stundir, þegar menn fara að spyrja
sjálfa sig að því, livort allt þetta amstur sé ómaksins
virði. Jafnvel skemmtanirnar verða leiðinlegar. Eftir-
sókn hamingjunnar vansæl leit. Þetla vissi Prédikar-
inn allt fyrir ára þúsundum.
„Ég sagði við sjálfan mig: Gott og vel. Reyndu gleð-
ina og njóttu gæða lífsips. En sjá, einnig það er hégómi:
Um hláturinn sagði ég: Hann er vitlaus, og um gleðina:
Hverju fær hún til vegar komið? Mér kom til hugar að
gæða líkama mínum á víni — en lijarta mitt skvldi