Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 38

April-Maí.
Óskir og afrek.
Einu sinni var fátækur bóndi að plægja akur sinn.
Þá kom til lians gömul völva eða spákona. Hún sagði
honuin, að þetta strit hans og stríð yrði allt árangurs-
laust. Síðan henti hún lionum á stórt grenitré í skóg-
inum. „Þetta tré átt þú að fella“, sagði liún. „Þá mun
þér vegna vel.“
Bóndinn fór að ráðum spákonunnar, fann tréð og
felldi það. Um leið og það féll, datt úr toppi þess hreið-
ur með tveimur eggjum. Þau brotnuðu bæði, og úr
öðru þeirra kom ungur örn, en í hinu lá lítill gullhring-
ur. Örninn óx nú óðfluga, og er liann var orðinn á stærð
við mann, hóf hann sig á flug og sagði:
„Þú hefur leyst mig úr álögum. Þiggðu að launum af
mér hring þann, er var í liinu egginu. Hann er óskaln ing-
ur. Ef þú snýrð honum á fingri þér og óskar einhvers
um leið, þá mun það þegar rætast. En það er aðeins
ein ósk í hringnum. Mundu það. Þegar þú ert búinn að
óska þér liennar, þá missir hringurinn allan undramátt
og verður að venjulegum hring. Hugsaðu þig þessvegna
vel um áður en þú notar óskahringinn, svo að þú þurfir
ekki að iðrast neins“.
Bóndinn þóttist nú hafa himin höndum tekið, dró
hringinn á fingur sér og hélt heimleiðis. Á leiðinni heim
hitti hann gullsmið, sýndi honum hringinn og spurði,
hvers virði hann væri. „Varla eyris virði“, svaraði gull-
smiðurinn. Þá sagði hóndi honum, að þetta væri óska-
hringur, og hann væri meira virði en allir hringarnir
hans. Við það vaknaði ágirndin hjá gullsmiðnum. Hann
bauð bóndanum gistingu hjá sér um nóttina. Og er
bóndinn svaf, dró gullsmiðurinn hringinn af fingri hans