Kirkjuritið - 01.04.1944, Side 4

Engillinn við gröfina.
Sólbjarmi hins fyrsta páskasunnudags rís og hellir
geislaflóði yfir Jerúsalem, liina helgu horg. En borgin
sefur. Hún valcnar seint eftir veizluglaum og fagnaðar-
söngva laugardagsins, er var páskahátíðardagur Gvð-
inganna.
Þennan páskalaugardag hafði fólkið líka haft óvenju
lega margt lil að skrafa um og margt stuðlað að því, að
lialda horgarlýðnum vakandi fram eftir sunnudagsnótt-
inni. Daginn áður, á föstudaginn, hafði Jesús verið
krossfestur með ræningjunum á Golgata. Mönnum hafði
orðið tíðrætl um þá alburði á páskalaugardaginn. Þessi
Jesús hafði orðið svo undarlega við dauða sínum, svo
gjörólíkt því, sem menn höfðu gjört sér í hugarlund.
Hverskonar smán hafði liann tekið með hógværð og still-
ingu, nærri því eins og honmn fyndist liróp og smánar-
yrði fjöldans vera sér óviðkomandi. Og' þegar liann hékk
á kvalakrossinum, þá var eins og ásjóna lians breyttist,
ummyndaðist í himneska dýrð. Og hann hað Guð að fyr-
irgefa þeim, sem liæddu liann og' deyddu. „Faðir! fjrr-
irgef þeim, því að þeir vita ekki livað þeir gjöra“, sagði
hann. Var þetta ekki undarlegt! Hinn dæmdi aumkaði
dómarana. IJin sigraði kenndi í hrjósti uin sigurvegar-
ana og hað Guð að fvrirgefa þeim. Aldrei hafði því líkt
heyrzt fyrr. Og svo myrkrið, þessi geigvænlegi sorti, sem
byrgt hafði sólina, þegar Jesús gaf upp andann. Jafnvel
jörðin sjálf hafði titrað og bifast eins og harmilostið
brjóst, þegar manns-sonurinn vár deyddur. Og frá muster-
inu hafði loks horizt fregn um það, að fortjald lielgi-
dómsins hefði rifnað þennan undarlega dag, Hvað hoð-