Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 40

158
Þorgnýr GuSmundsson:
Apríl-Mai.
eftir“, sagði hann. „Og þó liöfuin við eignazt allt, sem
við viljum. Lánið leikur við okkur, það má nú segja“.
En konan skildi ekkert i manni sínum, að hann skyldi
ekki nota óskina. „Þú vinnur baki hrotnu og lætur þann-
ig heztu árin líða. Stórbóndi, konungur, keisari gætir
J)ú orðið, og átl allar hirzlur fullar af peningum, en þú
getur ekki ráðið af, livað velja skuli“.
En hóndi sal við sinn keip. Hann sagði, að enginn
vissi, hvað síðar kynni að höndum að hera, og þá gæti
þurft á hringnum að halda. „Hefur ekki allt blessast og
dafnað hjá okkur, síðan við eignuðumst hringinn, svo
að alla rekur í rogastans? Vertu róleg. Þú getur velt
þvi betur fyrir þér, hvers við eigum að óska“.
Svo fór að lokum, að þau hættu að ræða um óskina
og hringinn. Hamingjan l)rosti við þeim. Fátæku lijón-
in voru orðin efnuð og áttu nóg af öllu. Bóndi vann úli
Iivern dag frá morgni til kvölds. Og eftir vinnutíma á
kvöldin sat liann rólegur og ánægður úti fyrir húsdyr-
um sínum og ræddi við nágranna sína og ýmsa aðra,
sem að garði har.
Þó bar það við stöku sinnum, er hjónin voru ein, að
konan minntist á hringinn og stakk upp á einhverju. En
bóndi eyddi þvi alltaf. Hann svaraði jafnan, að einatt
kæmu manni beztu ráðin i hug siðasl, og það var sjakln-
ar og sjaldnar minnzt á hringinn. Stundum sneri hóndi
honum á fingri sér. En liann varaðist að nola óskina.
Árin liðu. Og er bóndinn og kona lians voru komin að
fótum fram, var óskin enn ónotuð. Loks auðsýndi Guð
þeim þá miklu miskunn að láta þau deyja bæði sömu
nóttina.
Svo var bóndinn grafinn með hringinn, sem hann
áleit óskahring, en var þó ekki annað en venjulegur
hringur. Þó hafði hann haft svo mikla gæfu í för með
sér, sem frekasl varð á kosið. —
Enginn veit, hvar og hvenær saga þessi gerðist, ef
hún hefir þá átt sér stað í raun og veru. Til þess mun