Jörð - 01.04.1941, Qupperneq 47

Þegar við svo loksins liertum upp hugann, til að koma
fram fyrir föður minn, sem var járnbrautarvörður og
inaður miklu minni vexti en Martin, þá fölnaði liann fyrst,
en setti því næst dreyrrauðan; linefarnir á honum kreppt-
ust.
„Ungi maður,“ þrumaði hann, „þetta hefir mig langað
luest til að lúberja mann á ævi minni. Er yður það ljóst?“
„Sei-sei-já. Yður er vorkunn, herra Leighty. En það,
sem máli skiptir ....“
„. . er það, herra Martin Johnson,“ greip faðir minn
fram í, „er það, að þér eruð búinn að ldófesta hana og
nú verðið þér að gæta hennar.“
'IVJ’ÆSTA MISSIRIÐ var ég uppdubbuð og sæl brúður.
' Þá er það enn einn góðan veðurdag, að ég sting upp
á þvi, að við keyptum okkur dálítið hús. Martin var nú
ekki alveg á því. Við áttum sem sé bæði að verða ó-
trauðir ferðalangar.
Martin var fæddur með þessum ósköpum. A unglings-
nrum sínum hafði hann ferðast um Kansas sem umferða-
l.jósmyndari. Á tvítugsaldri fór hann til Bretlands á slát-
urnautaskipi sem skipverji og komst á svipaðan hátt víðs
vegar um Norðurálfuna. Það var árið 1908, sem honum
• óksl að komast í hinn fræga leiðangur Jack London’s.
Á því fcrðalagi kviknaði í honum brennandi löngun, lil
þess að ná stórri, samfelldri og ábyggilegri kvikmynd af
villimönnunum á Kyrraliafseyjum. Honum tókst að vekja
ahuga minn á þessu, en faðir minn spurði hann, hvort
hann ætlaði að biðja mannæturnar fyrir mig.
Þá var nú að útvega féð til fararinnar. Við seldum hús-
húnað okkar og jafnvel giftingarhringina og lögðum á
slað í fyrirlestraferð um Bandarikin og Ivanada með kvik-
'Uyndir þær, sem Martin hafði tekið í för Jack London’s.
°ft liöfðum við ekki pening nema fyrir ferðinni til næstu
borgar, en svo kom að því, að við áttum 4000 dollara i
SJóði. Útbúnaður okkar til hinnar miklu farar var þó
uaesta rýr: ein handsnúin kvikmyndavél, tvær aðrar
J örd 45