Jörð - 01.04.1941, Side 54

verða étin, — þangað til að lokum, að kjarrið fór að þynn-
ást — og fjaran tók við.
Þegar menn Nagapates geystust fram fram úr þykkn-
inii, voru piltar okkar að innbyrða okkur í hvalveiða-
bátinn. Ég lá fyrst eins og skata í kjalsoginu, og þegar
ég loks liarkaði af mér og leit til lands, vorum við úr
allri hætlu.
Er lil Vao kom, vorum við ekki lítið ánægð, þegar það
kom 'í ljós, að við böfðum öll, burðarmennirnir sem við
lijónin, lialdið með sauðþráa utan um sérhvern hlut af
farangri okkar, og að kvikmyndavélin og filman voru
ósködduð.
IN SKELFILEGA sáning bar ríkulega uppskeru.
-I JL Mynd þessi var nákvæmlega það, sem við þurfti, til
þess að slá smiðshögg á kvikmynd okkar af lifi frum-
slæðra þjóða. Það liðu ekki margir mánuðir, þangað til
yglibrún Nagajiates á bvíta tjaldinu lét kalt renna milli
skinns og liörunds á vel búnu fólki allra vestrænna landa.
En Martin gekkst svo mjög upp við liina einstöku viður-
kenningu, er hann hlaut fyrir myndina, að hann ákvað
að heimsækja í annað sinn Nagapate gistivin sinn og
lcoma nú heim með gagngerða sýningu á þjóðlífi Sægsins.
I þetta sinn vorum við með fullum útbúnaði, er við
lögðum að Vao: 65 kassa og kistur, og leigðum okkur nú
þrjú seglskip með vopnuðum áhöfnum, til að fylgja okkur
til Tanemarou-víkur. „Heldurðu að þeim dámi núna, karl-
rottunum?“ spurði Martin mig, er við sigldum inn.
Það stóð ekki á fulltrúum frá Sægnum, cr við stigum
á land. Sjálfur Nagapate var þar í broddi tuttugu kappa.
Og nú fannst mér ég hafa i öllum höndum við hann, þeg-
ar hann var að vissu leyti lagður í Iilekki tækninnar með
kvikmyndinni. Skrítin er mannssálin. Við Martin rukum
uiidir eins til og tókum i hendina á honum og hristum
liana duglega. Þessi höfuðpaur mannæta" vissi víst varla,
hvaðan á sig stóð veðrið, en þegar hann sá það á okk-
ur, að okkur var engin liefnd i huga, lá við, að hann yrði
52 jöri>