Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 24

14
DYVEKE
N. Kv.
aði að drottningu, en ekki \æri unnt að
segja um afdrifin fyrr en eftir viku.
Drottningin vildi ekki láta aðra vera
hjá sér en herbergismey sína, Rólandínu
Wil'le frá Búrgund; hún var þá orðin ein
eftir af þeim, sem komið höfðu í fylgd
drottningar frá Brússel, auk herbergis-
þjónsins, Maximiilians de Buis, sem þá var
í sendiferð til Flandurs. Oft á dag komu
dönsku aðalsfrúrnar og báðu urn að nrega
komá inn til drottningar, en Rólandína
synjaði þess.
„Gerið eins og hennar náð skipar,“ mælti
konungur, þegar lionum var sagt frá þessu.
Kvölds og morgna kom liann sjálfur inn
til drottningar, settist við sæng hennar og
talaði alúðlega við hana. Hann var þung-
'lyndur á svip og sorgardrættir við munn-
inn. Hann bjóst við, *að Elísabet mundi
deyja og hann tók sárt til þessa barns, sem
kaldrifjuð stjórnmáll Iiöfðu sent þangað
og ekki fyrirbúið annað en kulda og ömur-
legt fásinni. Hann sá eftir því að hafa átt
sinn þátt í þessu, en skellti þó aðalsökinni
á þá, sem höfðu hrundið lionum út í þenna
hvimleiða hjúskap. Þegar hann sat þarna,
gat hahn trauðlega þolað viðkvæmt og blíð-
legt augnatillit drottningarinnar, og oft var
hann kominn á fremsta hlunn með að
skrifta fyrir henni. Elann ætlaði að segja
Itenni, að á sama hátt og frændur hennar
Iiefðu selt liana, hefði móðir hans og ríkis-
ráðið sellt liann; ef þau sjálf hefðu mátt
ráða, væri hún kyrr í Búrgund hjá vanda-
mönnum og vinum, en hann lijá Dyveke
sinni, sem ltann elskaði éina.
Elísabet tók í hönd honum, og hann
hrökk saman við snertinguna; lionum fannst
litin minna sig svo mjög á Dyveke. Honum
fannst þær vera af þeirri tegund kvenna,
sem elska aðeins einu sinni og gera það í
gegnum þykkt og þunnt. En hann gat ekki
skilið, að Elísabet elskaði hann, því að hann
hafði aldrei verið góður \áð hana eða tekið
fiana í faðm sér; hún hilaut þvert á móti að
hata liann, hvað góð sem hún var; illviljað
hirðfólk Maut h'ka að hafa borið henni
þvætting um þetta frilluhald, sem hann gat
ekki án verið.
,,Um hvað eruð þér að hugsa, kæri
herra?“ spurði hún.
„Um hvað ætti eg að hugsa annað en það,
að drottningin mín verði hraust og komist
á fætur?“ sagði hann. „Nú er bezt að sofna,
— eg kem aftur í kvöld.“
Þegar hann var farinn, grét drottningin
beiskfega, og Rólandínu tókst ekki að hugga
hana.
„Maximilian kemur of seint,“ mæfti
Elísabet. „Hvernig getur á því staðið, að
hann skufi ekki vera kominn? Hvað er langt
síðan hann fór?“
Rófandína hugsaði sig um og sýndi svo
frarn á, að engin von væri að hann væri
kominn aftur, hversu mjög sem hann hefði
flýtt sér.
„Heldurðu að hann komi, áður en eg
dey?“ spurði Elísabet.
„Yðar náð deyr ekki,“ svaraði herbergis-
mærin, „og Maximilian kemur eftir tvo íil
þrjá daga.“
„Og heldurðu, að ftann komi rneð vernd-
argripinn?"
„Það er eg viss um,“ svaraði Rólandína.
„Föðursystir mín synjar ekki beiðninnar, og
eg skrifaði, að yðar náð ætti að fá hann.“
„Eg vildi hann kæmi og yrði að gagni —
áður en eg skii við,‘ ‘andvarpaði drottn-
ingin.
„Yðar náð má reiða sig á það,“ svaraði
Rólandína. „Ætt mín hefur átt hann í heila
öld, og með hans hjálp vann faðir minn
ást móður minnar; hún elskaði annan
mann, og faðir minn hafði árangurslaust
gengið eftir henni í þrjú ár. Afi minn vifdi,
að hann bæði sér annarrar konu, en þegar
hann sá að þess var enginn kostur, fékk
hann honum verndargripinn. Svo voru þau
;i danssamkomu úti í skógi, og allir gengu
þar að uppsprettulind tiil að fá sér að