Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 29

N. Kv.
DYVEKE
19
ist reiði við Torben Oxe, íór lnin að leggja
hatur á Dyveke. Þessari stúlku, seni komið
hafði fátæk og umkomulaus frá Hollandi,
hafði faðir hennar tekið með vinsemd og
lofað henni að vera leiksystir dóttur sinnar.
Edle hafði látið svo sem hún væri jafningi
sinn og dáðst að henni, en hún hafði end-
urgoldið með því að gera Hans borgmeist-
arans henni fráhverfan. Síðan hafði hún
dregið hana til Oslóar og Kaupmannahafn-
ar og látið hana vera í óvirðulegri og óheið-
arlegTÍ stöðu, langt frá hirðljómanum, en
þó svo nærri, að hún hlaut daglega að finna
til þess, að þangað mátti hún ekki koma.
Menn bentu á hana, rétt eins og Sigbritu og
Dyveke, og gátu að sjálfsögðu ekki hugsað
sér, að hún væri heiðvirður kvenmaður. —
Svo hafði þessi sama Dyveke tekið frá henni
þann aðalsmann, sem hún hafði fellt hug
úl og þóttist viss um að hafa náð sér í, ef
þau hefðu verið látin afskiptalaus.
Þe gar tímar liðu og hún gaf sig meir og
nieir þessum gremjulegu liugsunum á vald,
varð henni einu sinni á að ljósta upp svo
naiklu við Hans Faaborg, að hann gat dorg-
að upp úr henni það sem á vantaði. Hún
sagði honum frá atvikinu í höllinni, þegar
hún hefði séð Dyveke 1 iggja í hvílu kon-
nngs og hallarstjórann beygja sig yfir hana;
hún þagði aðeins yfir því, að Dvveke liefði
hallað á hjálp, en þótt hún Iiefði sagt það,
hefði það hvorki gert til né frá, því að Hans
hafði lag á því að koma sögunni i þá mynd,
sem honum konr bezt.
Aldrei hafði hann grafið upp neitt, sem
tyllti hann slíkum fögnuði og þetta. Ef
hann færði konungi fregnina, gat hann ver-
viss unr að fá fangstað á Torben Oxe.
Yerið gat, að hann fengi stöðu hans-----.
Hann varð svo hugfanginn af eftirvænt-
ingu, að hann bað Edle sér til handa, og af
því að hún var hálfsturluð af reiði og af-
brýðisemi, lrét hún honum eiginorði, ef
hann kæmi fram rækilegum hefndum á
Torben Oxe.
„En vægið Dyveke eins og þér getið,“
bætti hún við, „því að enda þótt hún hafi
ekki konrið vel franr við mig, þá vil eg ekki
steypa henni í algera glötun.“
Hans Faaborg stökk af stað, því að aldrei
þóttist hann lrafa betur konrið ár sinni fyrir
borð. Konungur var ekki staddur í borg-
inni, og ritarinn gat ekki beðið komu lians,
heldur reið í móti honum til Helsingjaeyr-
ar, ruddist rykugur og móður inn til kon-
ungs, þar sem hann sat í forsal hallarinnar,
og sagði honum frá öllu saman. Hann varð
að þola þá hneisu, að konungur trúði hon-
um ekki.
„Eg varaði þig við einu sinni, Hans,“
rnælti konungur. „Hættu nú þessari mælgi,
og ef þú kjaftar nokkuð um Dyveke, þá fer
illa fyrir þér.“
„Eg tala ekki illa urn Dyveke, heldur um
Torben Oxe,“ sagði ritarinn, sem fann á
öllu, að hann varð að halda áfram. Hann
sagði aftur frá öllu atvikinu og sór og sárt
við lagði, að liann hefði séð þetta sjálfur;
hann hefði verið á gangi um herbergin og
ekki grunað, að Dyveke væri í höllinni; þá
hefði hann heyrt raddir í herbergi konungs,
litið inn þangað og séð Dyveke og Torben
uppi í hvílu hans náðar; svo hefði hún
hljóðað —.
„Úr því að hún hljóðaði, liefur þetta
ekki verið að hennar vilja.“
„Hún ldjóðaði, þegar hún sá mig,“ svar-
aði ritarinn, „og herra Torben stökk á fæt-
ur og hjálpaði henni frarn úr hvílunni, og
svo hló liann og talaði um gaman og slvsni
og eitthvað fleira til að breiða yiir þetta.“
Konungur sat þögull, hnyklaði brýnnar
og horfði fram undan sér. Hann var tor-
trygginn að eðlisfari og þó skildi hann sízt,
hvað ritaranum gæti gengið til að segja
þetta, ef enginn fótur \’æri fyrir því; þótt
hatur hans á Torben gæti leitt hann langt,
þá hlaut hann þó að vita, hvað hann ætti á
hættu, þegar svona stóð á. Hann stóð á fætur
og sagði Hans Faaborg að fara.
3*