Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 30

20
DYVEKE
N. Kv.
„Svo ekki meira um það,“ sagði hann;
„eg trúi engn orði af þessu. Þú hefur séð of-
sjónir, ellegar óvildin til Torbens hefur
blindað þig, svo að þú veizt ekki, hvað þú
ert að fara með. En komir þú enn einu sinni
með annað eins illmæli, máttu reiða þig á,
að þú skalt ekki fá tækifæri til að Ijúga
framar.“
Ritarinn hneigði sig auðmjúklega og fór.
Honum Iiafði ekki orðið eins vel ágengt og
vonir stóðu til. Samt fann harin, að eftir sat
sár l)roddur í liuga konungs og vel gat soll-
ið um liann síðar.
Þegar konungur kom til Kaupmanna-
hafnar, fór hann ekki undir eins til Dyveke,
svo sem annars var vani hans. Hann kom
ekki heldur til máltíðar, heldur sat hann í
herbergi sínu' og studdi hendi undir kinn.
Albrekt von Hohendorf tók rögg á sig og
minnti hann á, að borið hefði verið á borð
og beðið væri eftir lionum.
„Lofaðu þeim að bíða, Albrekt,“ svaraði
konungur; „eg hef misst alla matarlyst í
dag.“
Herbergisþjónninn ætlaði að fara, en þá
kallaði könungur aftur á hann.
„Albrekt/ ‘mælti konungur; „þú hefur
alltaf verið mér trúr þjónn frá fyrstu. Þú
hefur alitaf vcrið með mér, og eg leyni þig
engu. Segðu mér, Albrekt . . . . “
Hann þagnaði og hikaði t ið; Albrekt
beið grafkyrr.
„Hvað mundir þú gera, Albrekt, ef þú
tortryggðir þann, sem þér er hjartfólgriast-
ur?“
„Eg veit ekki, við hvað yðar náð á.“
„Eg á ekki við neitt sérstakt,“ svaraði
konungur, stóð upp og gekk að borðinu, og
þá var hann kátari en hann hafði lengi
verið.
Albrekt hljóp í skyndi til Sigbritar.
„Önnur livor ykkar Dyveke er í hættu,“
mælti hann. „Eg veit ekki, hvað á seyði er,
því að konungur talaði á huldu, en þér skul-
uð vera við öllu búin.“
Svo þaut hann aftur út, og Sigbrit þóttist
vita, að það væri sagan um Torben Oxe.
Ekki var líklegt, að hallarstjórinn hefði
sjálfur farið að segja eftir sér, því að það gat
verið hættulegt; ekki gat hún heldur gi'un-
að Dyveke; en svo datt henni allt í einu í
luig, að Edle kynni að hafa séð meira en þær
vissu um, og kjaftað því út. Hún kallaði
Edle inn til sín ,spurði hana og fékk svör út
í hött, sló hana á kinnina og fékk þá alla
söguna. Flóandi í tárum meðgekk Edle ást
sína á Torben Oxe og að hún í afbrýðisemi
sinni hefði gert Hans Faaborg að trúnaðar-
manni sínum og heitið honum eiginorði.
„Eg býst við, að þessi ritararæfill geti
ekki hugsað til hjúskapar að svo stöddu,"
mælti Sigbrit. „Burt með þig! Á fyrsta skipi,
sem héðan fer, sendi eg þig aftur heim til
föður þíns.“
Síðan fór hún til Dyveke og skipaði henni
að neita öllu, ef konungur spyrði hana.
Hún sýndi henni fram á, hve hættulegt gæti
verið að kannast við nokkurn hlut, sagði
henni, að Hans Faaborg mundi vafalaust
hal’a logið að hans náð, og lofaði henni, að
hann skyldi fá makleg málagjöld.
Dyveke hafði ekki að fullu náð sér eftir
skelkinn, jiegar konungur kom til hennar.
Hann sá um leið, að liún var óróleg í skapi.
„Dyveke, litla dúfan mín,“ mælti hann,
„ertu Iasin?“
„Nei,“ svaraði hún, ,,nú er eg hress síðan
yðar náð kom, en mér leið illa, meðan þér
voruð fjarverandi. Eg sá yður ríða inn um
hallarhliðið, en svo komuð jiér ekki eins
fljótt og vant var. Hef eg gert nokkuð fyrir
mér?“
Kristján konungur lagði hendurnar á axl-
ir hennar og horfði lengi framan í hana.
„Dyveke, litla dúfan mín,“ mælti hann;
„mig langaði til að vita, hvort þú gætir svik-
ið konung þinn og herra.“
„Nei,“ svaraði Dyveke og hló.
Hann sá á augum hennar, að hún sagði
satt. Svo setti hann hana á kné sér og sagði