Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 42

DYVEKE
N. Kv.
þessu yfir því fremur, að Diðrik hafði þegar
áður Iiiotið undanþágu frá þessum mein-
bug og gæti því talizt liæfur í hvaða emb-
ætti kirkjunnar sem væri. Vegna þessa leyf-
ir páfinn af eigin hvötunr og án allrar til-
hlutunar annarra, að Diðrik taki að sér
stjórn Lundar-stiftis og auk þess hvert það
biskupsdæmi annað í Danmörku, sem laust
væri, og skuli hann stjórna þeinr báðunr.
Skuli alls ekki liéðan af vera nrinnzt á nrein-
bugi á fæðingu lrans og eigi heldur unr und-
anþágu þá, er lrann hafi fengið.
Sigbrit las bréf hins heilaga föður tvisvar.
Svo veifaði hún því í lrendi sér og leit á
Diðrik.
„Hvernig lízt yður nú á, frænka?“ mælti
lrann hróðugur.
„Mér finnst vel hafa spilazt úr fyrir þér,“
svaraði hún. „En eitt þykir nrér skrýtið.
Bréf Irans heilagleika er dagsett 19. nrarz
1513, og mér finnst undarlegt, að þú skttlir
hafa gengið þegjandi nreð það í fjögur ár.“
„Eg tek það upp, þegar nrinn tínri kenr-
ur,“ svaraði hann.
„Eg trúi þér nú ekki alveg,“ nrælti Sig-
brit; „eg býst nú við, að þig hafi klæjað svo
í lófana undan bréfinu, að þú hafir reynt
að nota þér það, þegar þú fékkst það. Þú
hefur talað um það við hans náð, en ekki
mig; hans náð hefur ekki sagt mér það,
en eg fæ að vita það, þegar lrann kenrur
heim. Mér þykir gaman að vita, lrvort þu
ferð á bakvið mig og hvort þú færð konung
til að fara með þér eftir þeim leiðunr."
Diðrik Slaglrök hló og neri lófum sanran.
„Nú farið þér að bera virðingu fyrir nrér,
frænka,“ nrælti hann. „Það verður lrátíðleg
stuna, þegar eg er setztur í erkibiskupsstól
í Lundi og Sigbrit frænka kenrur lil að nræl-
ast til hins og þessa!“
„Þá vil eg fyrst og fremst mælast tii, að
þú greiðir mér þá sjö dali, senr þú ert sá
dóni að skulda mér fram á þenna dag.“
svaraði lrún.
„Þú skalt fá þá, frænka,“ sagði lrann.
Hann taldi peningana franr á borðið, en
sá samstundis eftir því og lrvolfdi lúkunni
yfir þá.
„Það væri réttara að bíða, þangað til eg
get gert meira fyrir yður um leið.“
Sigbrit ýtti Irendi hans frá og tók pen-
ingana. Hún aðgætti dalina nákvæmiega og
fleygði einum þeirra, af því að skarð var í
lrann, og hann varð að láta nýjan. — Svo fór
Diðrik, fullvissaði Sigbritu um vináttu sína
og ræktarsemi, en hún vantreysti honunr
ennþá rneira en áður.
Stundu síðar fór hún inn til Dyveke. Hún
skýrði henni frá heinrsókn sinni hjá drottn-
ingu og að hennar náð langaði til að sjá
lrana.
„Æ — nei,“ sagði Dyveke, „eg mundi
blygðast mín, ef eg stæði franrmi fyrir
drottningunni. Eg hef aldrei gert henni
annað en illt, þó að eg hafi ekki ætlað nrér
það; og hún hlýtur að lrata nrig vegna eigin-
nranns síns.“
„Eg færðist líka undan því,“ mælti Sig-
brit. „En illt er það og meir en það. Hvað
góð og gæf senr drottningin er, þá vilja
vandamenn lrennar þig feiga og hafa á sínu
bandi alla herramennina hér, senr óánægðir
eru út af trúnaði konungs við mig. Sjáðu
lrérna-------“
Hún sótti inn til sín verndargripinn, senr
tekinn hafði verið af Maxinrilian de Buis.
Dyveke handlék róðukrossinn, án þess að
gera sér neina grein fyrir honunr.
„Varaðu þig,“ sagði Sigbrit. „I honum
hlýtur að vera banvænt eitur, senr ætlað
hefur verið annarri hvorri okkar. Her-
bergisþjónn drottningarinnar konr með
Irann frá Brússel. Ef eg hefði ekki látið
sitja fyrir honum og ræna hann, þá lægir
þú nú ef til vill köld og stirðnuð."
Dyveke sleppti róðukrossinunr dauð-
skelkuð.
„Það mundi drottningin aldrei hafa
gert,“ sagði lrún.
„Eg er ekki að tala um drottninguna,