Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 45

N. Kv.
DYVEKE
35
Dyveke var jafnföl og áður og var þungt
um andardrátt. Öðru hvoru fálmaði hún
fi'á sér, brosti eða grét aumlega eins og
barn.
,,Dyveke!“ sagði Sigbrit, og röddin var
blíðari en hún hafði verið nokkurn tíma
mum saman, en Dyveke heyrði ekki neitt.
Þá gekk Sigbrit til herbergis síns og bland-
aði heilsudrykk.
..Drekktu þetta, Dyveke," rnælti hún; ,þá
batnar þér.“
Hún ætlaði að gefa henni drykkinn, en
Hyveke lieit svo fast saman tönnunum, að
kann kornst ekki upp í hana, heldur helltist
niður á föt hennar. Sigbrit missti bikarinn
11 r hendi sér og leit ráðþrota í krignum sig.
bá kom Tómas bartskeri, sem furðaði sig
a. að Sigbrit skyldi þurfa hans aðstoðar \ ið,
en þegar hann leit á Dyveke, \rarð hann
alvarlegur á svip. Hann þreifaði á fótum
ðennar, sem voru að kólna, og skipaði þern-
Unum að núa þá. Svo bretti hann upp erm-
lnni á kvrtli Dyveke, hjó bíldinum í oln-
^ogabótina, og þá seytlaði blóðið fram.
Hyveke bærði ekki á sér; andardrátturinn
'arð stöðugt hægari, og hún opnaði ekki
augun.
..Hún er að skilja við,“ rnælti Sigbrit.
>,Guð ræður,“ svaraði Tórnas bartskeri.
Sigbrit ýtti honum frá, tók Dvveke í fang
ser og lagði hana svo á hliðina.
,,Dyveke, Dyveke!“ sagð hún inn í eyra
hennar.
Dyveke sneri sér, opnaði augun hægt og
lygndi jieim um stofuna; munnurinn vipr-
aðist af gráti, og hendurnar gat hún ekki
o 7 o O
hreyft.
,,Kæri lierra minn,“ stundi hún við.
Snarpur titringur gagntók iíkama henn-
ar, og svo skildi hún við.
Fregnin barst sem eldur í sinu um alla
borgina:
..Dyveke er dáin — Dyveke er dáin!“
Um kvöldið vissu jrað allir. Menn söfn-
uðust í stórhópum að garðinum og gláptti.
Einu sinni sáu jDeir Sigbritu Willums
bregða fyrir, og þá ógnuðu þeir henni með
krepptum hnefum.
„Drepið galdrakindina!“ æptu jreir.
En þá kornu varðmenn frá höllinni og
ráku þá burt. Torben Oxe tók að sér
stjórnina og setti sex varðmenn framan við
dyr Sigbritar. Hann fór sjálfur inn, stóð
stundarkorn við í herbergi Dyveke
og liorfði á fölt andlit hennar. Svo gekk
liann frá, en kom aftur að vörmu spori
með dulklæddri konu. Sigbrit Willums
ætlaði að varna þeim aðgangs að herbergi
Dyveke, en þá hvíslaði hann einhverju að
henni, og þá vék hún til hliðar og lmeygði
sig fyrir aðkomukonunni. Svo stóðu Jrær
saman og horfðu á líkið.
„Þarna fékk yðar náð að sjá Dvveke,"
sagði Sigbrit.
o o
„En hvað hún er fögur!“ sagði drottn-
ingin.
„Yðar náð getur lofað liana nú,“ svaraði
Sigbrit; „húri gerir yður ekkert héðan af.“
Torben stóð að baki Jaeim og leit ekki af
andliti líksins.
„Hver á að segja konungi frá því?“ spurði
drottningin.
,,Það á herra Torben að gera,“ svaraði
Sigbrit.
O
„Nei — Jaótt eg ætti liífið að leysa,“ sagði
hann.
Drottningin sneri sér frá, en nam staðar
í dyrunum og horfði á Sigbritu.
„Þér haldið ekki, að eg liafi hatað dóttur
yðar?“
„Nei, það held eg ekki, yðar náð, jafnvel
þótt ástæða væri til,“ svaraði Sigbrit.
34. kap. Konungurinn kernur.
Kristján konungur var að koma til Hró-
arskeldu á heimleið ti! Kaupmannahafnar.
Hann hafði ekkert haft upp úr ferðinni
og ekki einu sinni náð tali af föðurbróður
sínum. Hertoginn hafði komið öllti svo
kænlega fyrir, að þeir fórust alltaf hjá; og