Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 46

36
DYVEKE
N. Kv.
seinast var konungur orðinn svo leiður á
eltingaleiknum, að liann sneri heimleiðis,
en fól kanslara sínum að hitta hertogann
og semja um lántökuna.
Hann var þungbúinn á svip, þegar liann
nálgaðist Hróarskeldu. Hann dokaði lítið
eitt við í bænum, borðaði þar í snatri, steig
á bak hesti sínum og hélt áfram áleiðis til
Kaupmannahafnar. Fylgdarlið hans reið
þögult á eftir honum; enginn vildi yrða á
konung, þegar hann var í vondu skapi.
Spölkorn utan bæjarins kom Albrekt von
Hohendorl þeysandi á móti honum. Kon-
ungur sá um leið á svip hans, að eitthvað
var á seyði.
„Er drottningin veik?“ spurði hann.
„Nei, yðar náð,“ svaraði Albrekt.
„Hvað er að þér, maður?“ spurði kon-
ungur. ,.Eru Svíar set/tir urn Kaupmanna-
höf'n? Fjandinn fjarri mér, hvað gengur á?
Ertu mállaus, eða hvað?“
Albrekt gat ekki komið orðum að því
og í vandræðum síntim fór hann af baki.
Konungur fór þá líka af baki, greip í öxl
honum og hristi hann.
„Frú Dyveke —,“ stundi iierbergisþjónn-
inn upp.
Konungur sleppti takinu og starði á
hann. Honum skildist hvað gerzt háfði,
áður en honum var sagt það berum orðum,
gekk eitt skref aftur á bak og lyfti upp hönd-
unum eins og hann væri að bera af sér högg.
„Frú Dyveke er dáin,“ sagði herbergis-
þjónninn.
Fyfgdarlið konungs var konrið og þyrpt-
ist að þeim. Hans náð leit at einum á annan
með svo undarlegu augnaráði, að enginn
þóttist áður liafa séð annað eins. Hvað svo
sem rnenn hans höfðu áður óvirt Dvveke,
þá óskuðu þó allir þess nú, að hún væri lífs;
svo örbjarga var konungur í sorg sinni.
„Yðar náð,“ mælti Mogens Gjöe, steig
af baki og snerti við armi konungs; „ríðum
eins lrart og hestarnir draga: verið getur,
að Albrekt segi ofsögum og enn sé lífsvon."
Konungur leit á hann tómlátlega. Svo
sneri Iiann sér að Albrekt, horfði fast fram-
an í hann, en spurði einskis.
„Frú Dyveke er dáin,“ mælti Albrekt.
Þá steig konungur aftur á hestbak og reið
af stað svo lrart, að þeir gátu naumast fylgt
honum eftir; svo stöðvaði liann hestinn allt
í einu og starði fram undan sér, reið svo
aftur á spretti um stund, nam svo staðar
eins og áður, og svona hélt lrann áfram
allt að Vesturhliði. Varðmennirnir komu
út og kvöddu að hermannasið, en konung-
og menn hans sátu þá kyrrir á hestunum
utan hliðsins. Varðmennirnir vissu ekki,
hvaðan á jrá stóð veðrið, þegar hinir hreyfðu
sig ekki, en loksins rak konungur sporana
í hestinn og þeysti inn um liliðið og allur
hópurinn á eftir. Undir dunandi jódyn var
haldið áfram eftir götunum að garði Sig-
britar; konungur stökk af baki og gekk rak-
leitt inn, en menn lrans sátu eftir og vissu
ekki, lrvert þeir ættu að snúa sér.
„Ríðum til hallarinnar,“ mælti Mogens
Gjöe, „Irans náð þarf ekki á okkur að halda
lengur."
Konungur kom út frá Sigbritu síðla
k\ ölds; Allrrekt hafði beðið hans úti fyrir.
Hans náð gekk þungunr skrefunr og hraut
ekki orð af munni. Hann varð að bíða þess
um stund, að hliðið yrði opnað, en lrann
stóð þolinmóður og hélt hendinni á meðal-
kafla sverðs síns. Albrekt Irafði aldrei rdtað
hann svo kyrrlátan. Þegar hann kom inn í
herbergi sitt, logaði á vaxkerti á borði hans,
og drottningin var þar fyrir. Hún gekk á
móti honum og rétti fram lrendurnar.
„Kæri herra minn,“ nrælti hún.
Konungur krosslagði lrandleggina á
brjósti sér og lrorfði á hana.
„Ávarpið mig ekki þessum orðunr nú,
Elísabet,“ svaraði lrann; „það gerði hún
vanalega, senr nú er köld og stirðnuð.“
„Eg veit ekki um það,“ svaraði hún. „Eg
hef ávarpað yður svo áður og geri það til
æriloka. Eg kom liingað til að segja yður,