Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 47

N. Kv.
DYVEKE
87
að eg tek þátt í sorg þeirri, sem þér hafið
orðið fyrir. Jafnskjótt sem fregnin barst
mér, gekk eg yfir um til Sigbritar og sá kon-
una, sem þér elskuðuð og nú er liðin.“
,,Voruð þér lijá Dyveke?“ spurði hann.
„Hvernig dirfðust þér — — — hvaða rétt
höfðuð þér til þess?“
„Um það skulum við ekki tala nú,“ svar-
aði Elísabet. „Eg lief sagt yður það, sem
eg ætlaði, og nú geng eg til herbergis míns.“
Svo fór hún, en konungur stóð og horfði
a hurðina, sem lokast hafði á eftir henni.
Síðan kallaði liann á Albrekt.
„Láttu Diðrik Slaghök koma til mín, ef
hann er í höllinni eða borginni,“ mælti
hann; „en flýttu þér, því að eg bíð hér,
þangað til hann kemur.“
Að stundu liðinni kom Diðrik. Hans náð
sat í hægindastólnum, kreppti hnefana og
harði þeim í stólbrúðurnar; liann liorfði
hvasst á ritarann.
„Diðrik, þú veizt að Dyveke er dáin og
að hún hefur ekki dáið eðlilegum dauða.
Tveini tímum áður en hún dó, var hún
alhress. — Alla þá stund, sem eg hef elskað
hana, hafa menn setið urn líf liennar, og
nu hefur henni verið gefið inn eitur. Hlust-
aðu nú á mig, Diðrik. Ef þú getur bent á
ruðing þann, sem að verkinu hefur staðið,
þá skal eg gera þér allt að óskum, sem í
mínu valdi stendur. Þú skalt hafa þrjá daga
Ll' stefnu, til að koma upp þessum hræði-
^ega glæp. Þú getur það, ef það er á nokk-
Urs ntanns færi; en ef þú getur það ekki,
þá láttu mig aldrei sjá framan í skugga-
SIUe«ið á þér.“
honungur ýtti stólnum aftur á við og
stóð snögglega upp. Diðrik Slaghök stóð
hyrr og sýndi ekkert fararsnið á sér.
„Fjandinn fjarri mér,“ mælti konungur.
„Heyrðir þú ekki, hvað eg sagði5"
„ Fg geng ekki að neinu gruflandi, yðar
uáð,“ svaraði Diðrik; ,,eg get sagt yður það
tafarlaust.“
Konungur greip í öxl hans, ýtti honum að
borðinu og hélt honum þar fösturn.
„Segðu frá því,“ livæsti liann.
„Ef yðar náð losar á takinu, svo að eg
geti talað," svaraði Diðrik. „Sá, sem gaf Dy-
veke eitrið, var Torben Oxe.“
„Ertu vitlaus?“ sagði konungur.
„Eg segi eins og er, yðar náð. Herra Tor-
ben sendi í dag til Sigbritar körfu með
kirsiberjum úr garði yðar náðar, og þau
hefur hann eitrað. Dyveke borðaði jjau öll,
fékk krampa á eftir og dó.“
„Torben!“ sagði konungur og greip
hendi um ennið.
„Já, hallarstjóri yðar náðar,“ svaraði Dið-
rik Slaghök.
„En hvers vegna hefur hann framið
þenna skammarlega glæp?“ spurði kon-
ungur.
„Yðar náð hefði átt að taka betur eftir
því, sem Hans Faaborg var að segja, — hann,
sem hangir í gálganum úti fyrir Vestur-
hliði,“ svaraði Diðrik. „Hann sagði yður
frá því, að hallarstjórinn hefði lagt hug á
Dyveke, og það var aldrei nerna satt; og ef
hún hefði látið að vilja hans, væri hún lif-
andi enn.“
Konungur þrautspurði hann, og Diðrik
varð að segja þetta hvað ofan í annað. Síðan
kallaði konungur á Albrekt.
„Sendu eftir Sigbritu Willums," sagði
hann.
Sigbrit kom, og konungur skýrði henni
frá kæru Diðriks. Hún leit reiðulega til
systursonar síns, en virtist ekki ráðlegt að
hreyfa mótmælum. Konungur varð að fá
fórnarlamb til að skeyta skapi sínu á.
„Eg veit ekkert um það,“ sagði hún þurr-
lega, „og eins -mun vera um Diðrik. Eg sá
kirsiberin, en eg veit ekkert um, livort þau
hafa verið eitruð. Dyveke borðaði þau öll
nema eitt, sem ennþá er í körfunni.“
,,Þá skulnm við fá skorið úr því,“ mælti
konungur. „En hvers vegna sögðuð þér mér
ekki frá ást Torbens til Dyveke? Ef eg hefði