Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 48

38
DYVEKE
N. Kv.
vitað það, héngi Torben í gálganum, en
ekki Hans Faaborg.“
o
„Ritárinn hlaut þann dauðdaga, sem
Ivonum hæfði,“ svaraði Sigbrit. „Hann var
fantur og þjófur, og þess vegna var hann
dæmdur. — Og mér fannst ekki taka því að
vera að tala um ást lverra Torbens. Hann
gat alveg eins vel freistast af fegurð hennar
og yðar náð, og eg bað Dyveke að þegja til
þess að gera ekki herra Torben óleik.“
Konungur lineig niður í stólinn og hélt
höndum fyrir andlit sér.
„Æ — Dyveke, Itila dúfan mín!“
Svo stökk hann aftur á fætur.
„Nú skulum við rannsaka málið og sanna
Jvað,“ sagði liann. „Komið öll með mér.“
Þau fóru öll af stað, konungur, Sigbrit,
Diðrik og Albrekt, sem gaf tveim varðmönn-
um bendingu um að fylgja þeim eftir. Þau
sóttu fyrst körfuna og lverið yfir á garð Sig-
britar.
„Ef eg man rétt, þá eigið Jvér bróður hér
í borginni, sem er lyfsali, Sigbrit," mælti
konungur.
Sigbrit kinkaði kolli.
Þau gengu til Pílstrætis. Konungur barði
á hurð lyfjabúðarinnar með sverðshjöltun-
um, svo að undir tók í húsinu.
„Opnaðu, Dionysius Willumsen," kall-
aði hann. „Það er konungurinn, og ef þú
opnar ekki tafarlaust, brjótum váð hurð-
ina.“
Dionysius opnaði skjálfandi á beinunuin
og lineigði sig auðmjúklega. Konungur
rétti honum körfuna og sagði honum, lvvað
hann ætti að gera. Dionysius fór þá inn í
tilraunastofu sína og Sigbrit með honum.
Hún gaf lvonum í skyn, að liann skyldi fara
eftir vilja konungs og tölja kirsiberið eitrað.
Hún hélt sjálf, að ráðlegast væri að konva
Torben fyrir kattarnef; hann gat orðið
lvaattulegt vitni, ef konungur færi að spyrj-
ast nánar fyrir. Þó að hún lvefði ekki talað
unv fyrirætlanir sínar berunv orðum, þá
hlaut liann að hafa ski.lið þau og nvundi því
hafa Jvau eftir sér til varnar.
Dionysius velti kirsiberinu í lófa sér, setti
Jvað svo v krukku og reyndi á því sýrur og
vökva. Svo hristi lvann höfuðið óttasleginn.
„Æ — Sigbrit, Sigbrit, hvað viljið þið að
eg geri?“
„Eg vil fá þig til að lvjarga höfði þínu og
nvínu ef til vill líka,“ svaraði hún. „Herra
Torben verður hvort sem er ekki bjargað."
Konungur lvratt upp hurðinni.
„Hvað eruð þið að bauka þarna inni?
Svaraðu mér, nveistari Dionysius. Er kirsi-
berið eitrað eða ekki?“
Lyfsalinn leit ýmist á konung eða Sig-
britu; lvann gat engu orði upp komið.
Margt hafði liann braskað nveð Hermanni
bróður sínum, en aldrei framið níðings-
verk í líkingu við þetta, senv af honum var
krafizt.
„Fjandinn fjarri mér,“ sagði konungur
02.' brá sveiðinu.
Þá féll Dionysius á kné og skalf eins og
lirísla.
„Eg veit það ekki, yðar náð,“ svaraði
lvann. „Verið getur, að eitur hafi verið á
kirsiberinu, en svo dustazt af eða núizt af í
körfunni. Eg finn engin greinileg merki
Jvess, en Jvori Jvó ekki að synja fyrir Jvað.“
„Eg jvarf ekki ákveðnari sönnun," sagði
konungur.
Hann gekk hratt heinv til hallarinnar,
kvaddi ekki Sigbritu, en gekk svo um gólf
í herbergi sínu það senv eftir var nætur.
Morguninn eftir lét lvann kalla á Torlven
Oxe, og voru þar viðstaddir Mogens Gjöe
og fleiri lvermenn. Hans náð sat í stól og
handlék krossmark, sem Ivékk í festi um
liáls lians. Hann var brosleitur, en þeir, sem
Jvekktu hann bezt, sáu Jvegar að á bakvið
lvrosið leyndist ofsareiði.
„Jæja, Torben,“ sagði lvann. „Munið þér
eftir lvonum Hans Faaborg, senv Jvér létuð
dæma og hengja?“
„Já, yðar náð.“ svaraði Torben;“ „hann