Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 49

N. Kv.
DYVEKE
39
fékk makleg málagjöld, og eg dæmdi hann
samkvæmt ótviræðri skipun yðar náðar.“
„Þér gerðuð það,“ mælti konungur, „en
þó vildi eg óska, að hann væri nú lífs og
gasti borið vitni um ýmis atvik, er snerta
Dyveke heitina. Hann sagði mér, að þér
væruð mjög á eftir lrenni og ættuð vingott
Vlð hana, þegar eg væri fjarverandi.“
„Því hefur hann logið,“ svaraði Torben
Oxe einarðlega.
Konunour brosti og hélt áfram:
„Það hélt eg líka sjálfur," sagði hann, „og
þess vegna talaði eg ekki urn það við yður.
En nú, þegar Dyveke er dáin og Hans Faa-
borg, fanturinn og þjófurinn, liefur hlotið
niaklega refsingu, þá getið þér sagt mér,
hvort nokkuð var satt í þessu.“
„Það skal eg segja yður, þegar svo vin-
samlega er spurt,“ svaraði Torben Oxe.
„Satt er það, að eg bar ástarhug til frú 1)\*
Veke, enda gat ekki annað verið, þegar eg
hitti hana svo oft og hún var fegurst kvenna
1 ríkinu. En hitt er eins satt, að hún vísaði
mer á bug og var mér aldrei að vilja.“
Kristján konungur stóð upp af stólnum
ilægt og gætilega; augu hans voru rauð og
Varir hans skulfu. Aldrei liafði á honuin
sezt slík æsing. Hann rétti út höndina og
benti á Torben Oxe.
„Mo gens Gjöe," mælti hann, „hirðmeist-
ari minn og marskálkur, takið Torben Oxe
°g varpið honum í turninn."
„Yðar náð!“ mælti Mogens Gjöe.
„Takið hann,“ sagði konungur.
Forben gekk fram eitt skref. Hann var
fólur og horfði flöktandi augnáráði á hina
huðmennina.
„Yðar náð beitir mig ranglæti,“ mælti
hann. „Hlustið á mál mitt------“
„Takið hann!“ hrópaði konungur og
stappaði í gólfið.
Mo gens Gjöe lét varðmennina fara með
hann. Hann bað síðar um áheyrn hjá kon-
ungi, en fékk ekki. Hans náð sat í herbergi
suiu með hönd undir kinn og starði fram
undan sér, og þegar Albrekt minnti hann
á kvöldborðið, rak liann hann út.
55. kap. Hefnd.
Kristján konungur kærði Torben Oxe
fyrir ríkisráðinu, enda var það sá eini dóm-
stóll, sem gat dæmt aðalsmann, þegar um
h'f og æru var að tefla. Kæran var þannig
orðuð, að hallarstjórinn hefði misboðið
Dyveke og um leið saurgað sæng konungs;
en þegar hann hafði ekki fengið vilja sín-
um framgengt, liefði hann gefið henni inn
eitur af ótta við, að lnin mundi segja kon-
ungi frá tilræðinu.
Meðan á málinu stóð, hafði konungur
einnig látið varpa Knúti Gyldenstjerne í
turninn. Hann var vinur og náfrændi kærða,
og hans náð hólt, að hann væri vitorðsmað-
ur hans; en hann kærði hann ekki ogsleppti
honum s-iðar með þeim skilmála, að hann
færi heim til sín á Thimgaard í Vesturjót-
landi og kæmi honum aldrei fyrir augu
frarnar.
Þá var Dionysius Willumsen kallaður fyr-
ir ríkisráðið, en framburður lians var svo
hikandi og ósamkvæmur, að þeir herrarnir
ypptu öxlum og Irlógu hver lraman í ann-
an. Það var af og frá að dæma aðalsm-enn
eftir eins veikum líkum og þessi skjálfandi
lyfsalagarmur hafði fram að færa, enda voru
þær ekki aðrar en þær, að hann vissi ekki
neitt.
„Hann er líka bróðir Sigbritar," sagði
einn þeirra, „og er því ekki vitnisbær."
Diðrik Slaghök, sem sótti málið af kttn-
ungs hál-fu, vildi láta kalla þangað annan
skynbæran mann í þessum efnum, en það
vildu dómararnir ekki. Diðrik varð því feg-
inn, því að hann trúði ekki á eiturmorðið.
en liann þekkti það inn á konung, að ekk-
ert mundi geta bjargað höfði Torbens
Oxe. — Dionysius fór til Sigbritar og kvein-
aði yfir því, að hann ltefði -ekki getað sagt
annað en það, sem liann sagði.
„Það gildir einu um þig,“ svaraði Sigbrit.