Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 56

46
OLDUKAST
N. Kv.
„Þú þekkir hana ekkert," svaraði Mar-
grét.
„Þekki eg hana ekki? Hef ég máske ekki
lesið bréfin frá Ironum, lesið þar á milli lín-
anna, að hún hefir kvalið hann með öllu
móti og skapraunað honum. O, irvað hann
var óhamingjusamur og óánægður orðinn!“
Lorentze kastaði sér hágrátandi upp í legu-
hekkinn.
„Guði sé lof fyrir, að móðir mín sáluga
þurfti eigi að taka þátt í þessari sáru sorg,“
sagði Margi'ét.
O O
„Já, það segi eg með þér! Gæðasáiin sú
skildi liann hetur. Mér verður það löngunr
minnisstætt, er þau skeggræddu saman og
sátu á ráðstefn. Þau fóru þá ætíð inn :í lestr-
arstofuna hans; þar lagði hún á ráðin, en
hann samþykkti. Ekki var eg nú samt æfin-
lega á sama máli; eg var af þessurn eldri
skóla, og þess vegna gátu skoðanir okkar
ekki ætíð átt samleið. Þetta verður sönn
harmafregn fyrir vinnulýðinn hér og iand-
seta lians. Það var í ráði hjá þeim aJS fylgja
honum til skips, er liann fór, með kyndlum
og liljóðfæraslætti, en allt þess konar var
lionum svo mótstæðilegt og hann fékk af-
stýrt því. Það var svo sem eigi lionum líkt
að lialda þetta mikla samkvæmi; nei, það
var auðvitað hún, sem þá þegar var farin
að blinda hann.“
„Vel gat skeð, hefði móðir mín lifað, að
hún hefði kennt sér það, að þau Fanney og
Gran nokkurn tíma sáust,“ hélt Margrét
áfram.
„Nei, elsku barnið mitt, þau kynntust við
baðið — það sagði Janna mér. — Hún var
að skreyta sig með dönsku telpunum litlu,
eða réttara sagt hafði þær fyrir beitu á með-
an hún var að ná haldi á vagninum Jians.
Hann tók það allt fyrir barnslegt sakleysi.
Guð veri náðugur auðtrúa hjartanu hans!“
Lát Grans stóreignamanns barst þegar
eins os eldur í sinu út um bæinn og var sár
harmafregn öllum, því með hinni ljúfmann-
legu, hispurslausu framkomu sinni og örlæti
við alla, sem hjálpar þurftu, liafði hann
áunnið sér ást og virðingu allra. Landsetar
hans komu í liópum til Lorentze til þess að
fá nánari fregnir af því, hvernig dauða hans
hafði að íiorið. Margir þeirra viknuðu og
sumir grétu, og flestir kváðust þeir sann-
færðir um, að loftslagið erlendis hefði eigi
átt við liann; það væii það, sem riðið hefði
honum að fullu. Það væri eitthvað annað
að lifa í kyirð og næði lieima á Karlsró í
heilnæma, hressandi loftinu þar, eða þeytast
svona land úr landi og njóta aldrei næðis.
„Hvað lieldurðu að hún geri nú?“ dirfðist
Margrét einu sinni að spyrja Lorentze; hún
var með sjálfri sér alltaf að hugsa uim Fanny
og hvernig hún nú hér eftir myndi haga lífi
sínu.
„Hún kemur auðvitað liingað heim til
Karlsró í sumar.“
„Heldurðu það?“
„Já, það held ég áreiðanlega! Þar sem hún
á löglegan hátt er nú búin að krækja í svona
eign, þá lætur hún liana tæplega ganga úr
greipum sér, það máttu eiga víst.“
„Já, en þar sem hún nú er einhleyp?“
„Hvað lengi heldurðu að hún verði ein-
lileyp? Eða liefur þú ekkert lieyrt um,
hvernig liún tildraði sér til og gaf undir
fótinn hverjum, sem á liana vildi lilýða
þarna við baðið? Hvernig liagaði hún sér
ekki t. d. við liann uppeldisbróður þinn?
Var liann ekki nærri því að missa vitið, er
hún tnilofaðist? Jú, það voru nógir sjónar-
vottar að því. Þú hlýtur einnig að muna, að
liann var ekki lengi að. . . . “
Margrét lá á hnjánum frammi fyrir ofn-
inum að reyna til að blása lífi í glæðurnar
í honum. — Hvort hún eigi mundi það? Jú,
hún mundi ágætlega vel, alltof vel, eftir
litla, samanbrotna seðlinum, sem lá á borð-
inu lteima !ijá þeim mæðgum, er þær um
kvöldið komu lieim frá Karlsró. Það var
sem hvert orð í seðlinum þeim stæði enn
skýrt fyrir augum hennar. Hann skýrði frú
Bloch þar stuttlega frá því, að liann ætlaði