Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 59

N. Kv.
Öl.DUKAST
49
sinnt mér í. livorki í orði né verki. Hvernig
átti eg líka að vænta þess? Eg var viti mínu
ijær er eg aí' léttúð eða fljótfærni steig þetta
ógæíuspor. Eg þekkti ekkert inn í fyrra líf
hennar, var með ölfu ókunnugt um ætt
hennar og uppeldi, lyndiseinkunn og
hjartaþel. Nú hef eg lært að Jrekkja þetta
allt, en sú þekking varð mér dýr og það átti
eg skilið. Það er ekki nema eðlilegt, að lnin
\ ill ekki fylgja mér í útlegðina — frá hennar
sjónarmiði skoðað. Nú er hún heiur náð að
bera nafn mitt og fær svo lögum samkvæmt
helming eigna minna, þá er hún ánægð;
hún hefur þá náð því takmarki, sem hún
keppti að og þráði. Og þegar hjónin eigi
geta unnið hvort annað fyrir sínar lífsskoð-
anir, er eflaust bezt að þau skilji og gangi
hvort sína götn.
Eigi kærir Fanny sig neitt um að fá Karls-
ró í sinn hlut; hún kýs heldur fullt frelsi og
lausafé. Seinna mun eg ráðstafa ýmsu, sem
eg minnist hér á. Eg vil Jx> biðja þig að
koma með ýmsa gamla muni og ættargripi
með J^ér, því um það efast eg ekki. að eg
megi eiga von á þér til mín. Okkur skal
ekkert framar skilja nema dauðinn. F.f okk-
ur finnst einmanalegt eða eyðilegt að lifa
bara hvort fyrir annað, þá er að stækka vina-
hópinn og þá um leið verkahringinn.
Oski Margrét Jness, kemur hún með Jrér
og verður hjá okkttr sem barn í húsinu; en
um fram allt neyddu liana ekki til Jress, ef
henni er Jrað á móti skapi. Hafi luin meiri
löngun til að taka eitthvað annað fyrir, j)á
láttu hana ráða.
Vertu nú kát og ánægð. Þú mátt eigi sjá
of mjög eftir Karlsró. Allt er breytingum
undirorpið, og „allt er gott Jregar endirinn
er góður,“ segir máltækið.
Þinn elskandi bróðir
Karl.
„Það er sagt að tími kraftaverkanna sé
liðinn, en er máske eigi hér um kraftaverk
að ræða? Dauðir upprísa; hinir sameinuðu
eru sundir skildir og hinir sundur skildu
sameinaðir — öllu er snúið við,“ mælti Lor-
entze og þurrkaði tárin af hvörmum sér.
„En hve sæl og himinglöð fm ert!“ svar-
aði Margrét.
„Já, í sannleika er eg sæl óumræðilega
sæi! Það er sem nýtt líf færist um mig alla.
Eg á aftur að fá að vera hjá blessuðum
drengnum mínum þarna suður frá, Jrar sem
er eilíft sumar! Nú fór vel, að eg var hér
búin frá öllu að ganga og allt er í röð og
reglu; Jress vegna get eg nú líka þegar í stað
búið mig til ferðar. Eða þá þú, Margrét,
skyldi þér líka það að sleikja sólskinið þarna
suður frá! Eg er viss um að hún móðir þín
sæla hefði trúað okkur Karli fyrir þér, og þú
hefur heldur eigi hér lrá miklum heimi að
hverfa.“
Þannig lét Jressi innilega góða og guð-
elskandi sál dæluna ganga langa lengi.
Henni fannst, sent væri hún að búa sig und-
ir að byrja nýtt líf, og lmgsaði í algleymings
fögnuði um Iramtíðina. Hún taldi föður-
land sitt og heimili vera þar, sem hún mætti
lifa samvistum við bróðurinn, sem hún ann
svo heitt. Hið sama varð eigi að öllu sagt um
Margréti, og er Lorentze vék að því, að hún
skyldi fara að segja upp veru sinni við skól-
ann, svaraði hún:
„ Já, en eg véit ekki. . . . “
„Veiztu ekki?“
„Hvort það er rétt af mér.“
„Rétt — hvað meinarðu? Það er eini veg-
urinn til Jtess að þú fáir að sjá Karl. Hann á
ekki afturkvæmt hingað norðttr fyrir Alpa-
fjöll, hugsaðu um það!“
Já, Margrét hugsaði um það fram og aft-
ur hvað hún ætti af að ráða. Til hvers skyldi
nú móðir hennar hafa ráðið lienni? Um Jrað
fannst henni hún þurla að hugsa rækilega.
Móðir hennar hafði þó oft sagt, að hæfileg
hvíld og saklausar skemmtanir eftir endað
erfiði væru eitt af kærkomnum gjöfum guðs.
Og ltvað gæti verið ánægjulegri gleði en að
hvíla sig frá skólastörfunum og fara og sjá