Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 64

54
OLDUKAST
N. Kv.
Margrét lét sér fátt um finnast, er lnin
frétti um væntanleoa heimsókn H'ölgeirs.
Að vísu gladdi það hana í öðru, að fá að
sjá hann; en á meðan hún beið hans á járn-
brautarstoðinni í Menotne, flaug lvenni í
hug sumarkvöldið góða heima, er hún átti
von á honum heim og í því skyni batt svo
fagran lilómvönd til að heilsa honum með.
Þá sló unga, saklausa hjartað hennar svo ótt
02' létt af unarfullri eftirvætingu. Hún eins
og lieyrði þarna á ný hróp móður sinnar:
,,Lestin kemur nú á hverju augnabliki,
Magga.“ Hún sá i anda heimilið sitt kæra
og umhverfið — en — nti var allt orðið svo
gerbreytt; hún sá þetta allt eins og í þoku
löngu liðinnar tíðar. Móðirin var dáin,
bernskuheimilið hennar lokað og — sá Hol-
geir, sem þá var sögukappinn í öllum æsku-
draumum hennar, var nú eigi framar til.
Hann var með öllu útilokaður úr minni
hennar — einnig dáinn henni, en á allt ann-
an hátt en móðirin, sem eignilega alltaf
lifði hjá henni og var henni nálæg. Og er
hún nú þarna í framandi landi loksins rétti
honum höndina og bauð hann velkominn,
þá brosti hún að vísu kunnuglega, en það
var enginn innileiki eða alúð í þv.í brosi.
Holgeir undraðist, hvíhk breyting á
henni var orðin. Hún var raunar mjög lík
móður sinni, en þó að sumu leyti gagnólík
henni. Hún var svo ungleg, hraustleg og —
ekki frítt við að hún væri þóttaleg. Hún var
auðvitað að semja sig að háttum þessara ný-
tízku kvenna, en náði því þó eigi til fulls.
„En hvað þú er torðin breytt, Margrét,"
tók hann til máls.
„Eg vona þó, að þú eigi segir með Lónu:
„Við höfum hvorugt okkar yngst síðan við
sáumst síðast,“ svaraði Margrét fjörlega.
„Að yngjast með árafjöldanum er auðvit-
að ómögulegt, og þess þurftir þú eigi held-
ur við, Magga.“
Hann varð hálf vandræðalegur, fór hjá
sér, er hún leit svo alvarlegum, rannsakandi
augum á hann. Það var engin alúð, enginn
innileiki í því augnatilliti. Hún virtist ekki
neitt hrifin eins og áður fyrr. Hún gat horft
beint í sólina; geislar liennar megnuðu eigi
að fá hana tii að líta undan. Að hann hafði
áður verið sólin hennar, vissi hann ofur
vel. En nú var hann eigi framar hikandi,
nú hafði hann tekið fasta ákvöðun! Þegar
liann á hnjánum við banabeð frú Bloch
engdist sundúr og saman af þeirri særandi
með\ itund, að nú væri um seinan að fara
að sýna henni sonarlega hlýðni, ástúð og
nærgætni, létta henni byrði lífsins og bera
liana á höndum sér, of seint að biðja hana
fyrirgefningar, of seint að þakka henni í
verki fyrir alla móðurlega umhyggju og um-
önnun, — þá strengdi hann þess heit, eins
og til að friða samvizku sína og bæta fyrir
brot sín, að hann alla jafna skyldi verða trú-
fastur vinur og verndari Margrétar upp frá
þeirri stundu, bjóða henni heimili — já,
hann hélt áreiðanlega, að hann einnig gæti
boðið henni ást sína. Þessari lieitstrengingu
sinni hafði hann verið trúr og eigi frá lrenni
hvikað, þrátt fyrir allt, er síðar hafði hon-
um að höndum borið. Það var eigi trútt
um, að hann skoðaði sig sem verulega hetju
hvað þetta snerti. Hann hafði með ofurafli
viljans reynt að hrekja á burt úr huga sér
myndina, sem dag og nótt, í blíðu og stríðu,
gægðist frarn úr hugarfylgsnum hans, til
þess að efna þessa heitstrengingu sína.
Og einmitt á þessu ferðalagi hafði fyrir
fám dögum mikil freistni stígið fyrir liann.
A járnbrautarstöðinni í Genf rakst hann
á koffort og á lokinu stóð skráð skýru letri:
„Fanny Gran“. Hann hafði eigi fengið stað-
ist lreistinguna og leitaði hana uppi. Hún
var fríð og töfrandi eins og ævinlega og lét
•í ljósi ánægju sína og gleði yfir því að sjá
hann. Hann var fyrsti og einasti landi henn-
ar, er hún hafði séð, sðan hún fór frá Genúa.
Holgeir dvaldi svo tvo daga þarna í Genf.
Hann sá Montblanc í hinu fegursta skyggni
er hann var á skemmtigöngu með Fanny, og
það kornu þá ifyrir hann augnablik, sem