Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 69

N. Kv.
OLDUKAST
59
um á alla vegu, væru þegar á allt var litið
engu meira aðlaðandi fyrir augað en blóm-
vellirnir og skógarnir heima, eða þá fjalla-
tindarnir, sem mændu upp baka til við
heiðardrögin og hæðirnar í Mentone, ekki
voru þeir hærri né tignarlegri en fjöllin á
fróni. Og sízt voru þessi skuggalegu olíuvið-
artré, bogin og kræklótt, þarna í Mentone,
fegurri tilsýndar en beinvöxnu birkitrén
norsku með fíngerðu, ljósgrænu greinunum,
er svignuðu og beygðust í allar áttir fyrir
sumarandvaranum. Þá var eitthvað til-
komumeira að sjá og heyra niðandi fossana
steypast niður snarbröttu lilíðarnar heima,
kastast stall af stalli, freyðandi, hvítfyssandi,
kastandi vatnsstrókunum í háaloft og út unr
allt, sem svo enduðu í sogandi hringiðu
niður í giljunum og gljúfrunum, en þurru
árfarvegina í Mentone. — Og við hiiðina á
hinum mörgu kapeílum og bænhúsum, þar
sem hinar ýmsu þjóðir konru sanran til
guðsþjónustu, fannst lrenni hún í anda sjá
kirkjuna lreima, sem hún hafði svo oft verið
í með móður sinni. Og henni fannst senr til
eyrna sér bærist ómur safnaðarins, er hann
lróf röddina með orgelinu og söng hinn
undurfagra og skáldlega sálm í norsku
nressusöngbókinni, senr byrjar svo:
,,Fra Fjord og Fjære, frá Fjeld og dyben
Dal,“
Já, jafnvel á lrinunr mildu vetrarkvöld-
um, er dinrma tók og stjörnurnar fóru að
koma fram, leiftrandi um himingeiminn,
gat Margrét eigi stillt sig unr að hugsa nreð
óviðráðanlegri þrá unr fagurbláa himininn
nreð öll um stjörnuljósunum heima á ætt-
jörðinni. Og þegar svo söngsveit ungra
nranna þyrptist inn í garðinn, til þess með
nrjúkunr, angurblíðum tónunr að taka und-
lr nieð strengjahljóðfærunum hinar al-
kunnu, þýðu söngvísur unr „Santa Luciu“
°g ,,bella Napoli“ — þá greip lrana næstunr
því óviðráðanleg löngun til að standa upp
°g syngja, syngja svo hátt, að yfirgnæfði og
undir tæki báðunr megin víkurinnar og all-
O o
ir, lreilbrigðir og sjúkir, nrættu heyra hið
hrífandi fagra ættjarðarkvæði eltir heims-
fræga norska skáldið Björnstjerne Björn-
son; þetta óviðjafnanlega kvæði, senr hlýtur
að læsa sig inn í hvert óspillt, norskt hjarta:
„Ja, vi elsker dette Landet!“
Loksins naut þó Margrét þeirrar ómeng-
uðu, ununarfullu sælu, að fá svalað þrá
sinni og heimlysi. Það var á yndislega fögr-
unr vormorgni, er húrr brunaði með gufu-
skipi upp undir strendur Noregs. Og svo
tók að smáberast að eyrunr lrennar brimnið-
urinn við ströndina, og hún sá klettana
þverhnípta, akrana, skógana, allt brosti nú
þetta og blasti við auganu, og bændabýlin.
Já, þarna sá lrún aftur ganrla Noreg, landið:
Som det stiger frenr,
Furet veirbiclt over Vandet
Med dc tusind Hjem!
ENDIR.
Sveinn Tolli og prestur
(Ehir handriti Asmundar Helgasonar frá Bjargí.)
Eitt sinn síðla vetrar var Sveinn Tolli
samferða presti sínum o. fl. yfir brattan
fjallveg. Veður var gott. Prestur var í
frakka og svitnaði mikið. Fór liann þá úr
frakkanum og bað Svein að bera hann upp
á skarðið.
„Það hefur alltaf þótt lélegur sauður,
sem ekki getur borið reyfi sitt á vordegi,"
svaraði Sveinn.
„Svona er Jrað þegar sauðirnir eru vel
fóðraðir," sagði prestur.
8*