Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 78

68
DANSKAR DRAUGASÖGUR
N. Kv.
vera öruggur um að svelta ekki til dauða.
Hann gerði þetta í smiðju lijá bænum, og
upp frá því er sagt, að hann lialdi til í
smiðjunni og reiki um á milli hennar og
kirkjugarðsins. — í fyrra fór faðir rninn til
Nors og klukkan tólf á miðnætti gekk hann
fram hjá smiðjunni. Þegar hann var kom-
inn á móts við hana.'heyrði hann svo hræði-
legt óp, að hann hafði aldrei heyrt rieitt eins
herfilegt á ævi sinni. Síðan kom einhver
vola rit úr smiðjunni, elti ltann og fylgdi
honum eftir hinum megin vegarins liægt og
hljóðalaust, þangað til komið var að Galt-
rup-kirkju. Þar liggur leiðih rétt við kirkju-
gárðinn. Faðir minn varð afar hræddur, og
um leið og þeir komu að kirkjugarðinum,
hrópaði hann upp: „I Jesú nafni, hver ert
þú?“ Þá æpti vofan \ið og hvarf inn fyrir
kirkjugarðinn, og faðir minn varð liennar
ekki meira var. Hann sagði móður minni
frá þessu, þegar hann kom heim. og í hvert
sinn, sem hún minntist á þenna atbnrð við
hann, náfölnaði hann og vildi ekki tala um
það meira.
(Töger Dissing í Erslev.)
Bil beggja.
I skóginum í Höjcsris í Svendborgar-
atnti er lijalli ,sem kallaður er Jeppa-hjalli.
Maður nokkur, Jeppi að nafni, hengdi sig í
einu trénu þar á hjallanum. Hann fékk ekki
legið kyrr í gröf sinni, heldur var hann á
reiki næstum því á hverri nóttu. Gamlir
menn vita þess mörg dæmi, að hann hefur
sézt,, og einhverju sinni að næturlagi var
einbeittur piltur þar á ferð; sá hann Jeppa á
hjallanum, tók hann tali og mælti: ,,Hvað
ert þú að dunda hér, Jeppi?“ „}a — eg er
ekki á himnum og ekki heldur á jörðinni,
heldur svona bil beggja," svaraði Jeppi.
(H. Hansen í Örritslev.)
Ráðskonan i Nörre-Karstoft.
Herramaður nokkur í Nörre-Karstoft í
Skarrild hélt ráðskonu, sem hét Anna. Son-
ur herramannsins fór að daðra við liana, en
jregar faðir hans komst að því, reiddist liann
mjög og neyddi son sinn til að kvænast ann-
arri. Ráðskonan varð þá ekki mönnum
sinnandi og fór inn í heyhlöðu til að hugsa
um, livað hún skyldi taka til bragðs. Fannst
henni réttast að drekkja sér og baí ni því, er
hún gekk með. Jafnskjótt sem hún varð létt-
ari, gekk hún niður að ánni. sem rennur
gegnum Skarrild-sókn, og drekkti sér og
barninu. Þegar vagnar aka yfir ána að næt-
urlagi, vill oft svo til, að þeir verða svo
þungir, að hestarnir fá naumast bifað þeim,
en jafnskjótt sem jreir stíga fótum á land,
verða vagnarnir ekki þyngi'i en Joeir voru
áður. — I' hlöðunni, þar sem Anna ásetti sér
að drekkja sér, voru unglingar áður vanir
að koma sarnan og skemmta sér, en nú eru
þeir alveg hættir því, vegna þess að Jreir
hafa lieyrt hana andvarpa joar inni. Piltar
nokkrir, sem gerðu gys að Önnu gömlu —
eins og hún var kölluð — veiktust fám dög-
um síðar.
(H. G. Stampe.)
Ilmvatnseggið.
Fyrir hér um bil 60 árum bjó í Lykke-
borg kona nokkur, sem stolið liafði ilm-
vatnseggi úr gulli frá einum nágranna sín-
um. Skönnuu síðar veiktist liún, sagði
ntanni sínum frá Jrjófnaðinum og bað hann
að skila aftur þýfinu, ef hún dæi. Maðurinn
var tregur til að rækja Jretta, og þegar konan
var dáin, lagði hann, svo að enginn sá, egg-
ið í kistuna við fætur líksins. En ekki leið
lengra en til dagsins eftir jarðarförina, að
skólabörnin sögðu frá því heima Itjá sér, að
Jrau hefðu greinilega séð konu í hversdags-
fötum sínum á ferli og sntia sér upp við
kirkjuvegginn. Þetta fréttist brátt út, og þá
lét maðurinn grafa kistuna upp, tók eggið
og skilaði Jrví eigandanum. Upp frá því
varð konunnar ekki vart.
(|. M. Gran.)