Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 85

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
75
urlítið að hvílast og jafna sig. Nú, er lognið
var komið og sólin skein og vermdi, mátti
sjá fatnað skipverja hangandi til þerris um
allan reiða skipsins og sömuleiðis voru öll
segl þess dregin að hún til að þurrka þau. —
Loksins var nú frú Grafton talið fært að
koma á þiljur til að draga að sér lireint loft,
og var hún leidd til sætis á vopnakistu einni
aftarlega á þilfarinu. Þar sat hún nú, vafin
sveipkápu og maður hennar og börn hjá
henni. —
„Þykir þér ekki vænt um það, Tom, að
veðrinu skuli vera slotað?“ spurði frúin.
Thornas var ævinlega kallaður Tom.
„Eg held að þessi gjóla, sem verið hefur
undanfarið, hafi ekki gert okkur mikið til.
Er það nokkuð til að fást um, þó að dálítið
livessi? Það er bara gott, því að það hreinsar
loftið. Hitt var verra, hvað öldurótið kast-
aði skipinu vægðarlaust til og frá, því að
einmitt það olli jiví, að eg missti niður
súpudiskinn minn og að Júnó kastaðist
með hann litla bróður minn niður á gólfið
-og þau kútveltust þar hvort um annað, en
þau meiddust ekkert, og það var aðalatrið-
ið.“
Júnó var negxastúlkan, sem fyrr um get-
ur, og sem fóstra átti Albert litla.
„Já, guði sé lof fyrir að litii snáðinn
meiddist ekkert,“ svaraði frúin.
„Nei, Júnó gætti hans svo vel, að hann
sakaði ekki, en sjálf er hún marin og bólgin,
af því að hún hugsaði meira um barnið en
sjálfa sig, — en þarna eru þeir nú. Rómúlus
og Remus, og fer eg nú að gæla við þá, grey-
in, mér til gamans.“
„En fyrirgefið þér, herra Grafton. Það er
eitthvað, sent mig langar til að spyrja yður
um,“ tók nú Flink stýrimaður til máls.
„Mér finnst næsta skrítin nöfnin á fjár-
hundunum yðar. Hundurinn hans Osborns
skipstjóra heitir „Vaps“ og eg kann vel við
það nafn, en „Rómúlus" og „Remus“, eru
það ekki of yfirlætisleg og íburðarmikil
nöfn á hunduin?"
„Sjáið þér til, F'Iink minn. Þetta eru fræg
nöfn úr veraldarsögunni. Þetta eru nöfn
tveggja bræðra, er hvorki meira né minna
en stofnuðu hina margfrægu Rómaborg í
fyrndinni, og nú er það af mér ákveðið ætl-
unarverk þessara hunda, ekki að stofna til
nýrrar heimsborgar í Ástralíu, en nýrrar
aðferðar á sviði fjárgeymslunnar þar í
landi!“
„Já, og þessir bræður voru uppaldir af
úlfinnu,“ gat nú Villi eigi stillt sig um að
grípa fram í, „og að síðustu drap Rómúlus
bróður sinn.“
„Voru þeir uppaldir af úlfinnu?" endur-
tók Flink og var nokkur vantrúarblær á
röddinni. „Alltaf heyrir maður eitthvað
nýtt. Og hvers vegna drap Rómúlus bi óður
sinn?“
„Af því að hann stökk of hátt, Flink
minn.“
„Nei, heyrðu nú, Villi minn! Nú held eg
að þú sért að reyna á trúgirni mína.“
„Nei, það er rétt, sem Villi segir,“ greip
nú Grafton fram í, „og skal eg nú segja yður
hvernig þetta bróðurmorð atvikaðist.
Sagan segir, að Rómúlus hai'i látið hlaða
mann- og giipheldan múr um hina nýju
borg, en Remus kvað múrinn eigi nógu há-
ann, og sannaði sitt mál með því að stökkva
yfir hann. Þá reiddist Rómúlus svo, að
hann drap bróður sinn!“
„Jæja, þá fékk eg þetta að vita,“ sagði
Flink. Er það ekki eins og eg hef ævinlega
sagt: Það er að leita sér upplýsinga, og þá
kemur fræðslan. Nú veit eg þetta héðan í
frá. Fg er nú maður kominn hátt á aldur,
og get ekki talist fróður, nema þá í því, er
að sjomannastörfum lýtur, en í þeim hvgg
eg, að eg sé viðunanlega að mér, og hvers
vegna? Af því að eg hef ævinlega gert mér
far um að setja mig inn í þau og hef eigi
sparað að leita mér upplýsinga hjá nrér
fróðari mönnum og reyndari í þeim efnum.
Þetta hefur koniið mér að bezta liði oft og
tíðum, og þess vegna hef eg oftast sagt við
10*