Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 89

N. Kv.
FLINIv STÝRIMAÐUR
79
þá sérðu þá eigi framar. Hér á þessum slóð-
um er þeirra aðalheimkynni. Það er líka
sagt að þeir fljúgi hátt, afarhátt, og sofi þá
á ferðum sínum.“
Meðan Flink lét dæluna ganga veitti
Villi þessurn afarstóra fugli nákvæma eftir-
tekt. þar sem hann synti á eftir skipinu.
Honurn flaug í hug lítið atvik, er hann
hafði veriðsjónarvottur að einu sinni. Hann
iiafði séð Tom bróður sinn, er ævinlega var
útsetinn með stríð og hrekki, hrekja Jióp af
hænsnum út í djúpa tjörn þar sem þau
börðu vængjunum og brutust um, unz þau
holdvot og skjálfandi sukku til botns. Hanu
spurði nú föður sinn, er einnig stóð þarna
á þiljum uppi, livernig á því stæði, að þessi
xisavaxni fugl eigi sykki til botns eins og
hænsnin?
„Að þessu þarftu eigi að spyrja, Villi
minn, ef þú hugsar þig betur um,“ sagði
Grafton. „Þú hefir svo opt séð endurnar
heima sitja og nudda sig allar með nefinu.
Og eg hefi oft skýrt fyrir þér hvers vegna
þær gera þetta. Þær eru frá náttúrunnar
hendi útbúnar með einskonar olíu í stélinu,
sem þær srnyrja með fjaðrirnar, svo að vatn-
ið hrín eigi við þær. Svona er það með alla
sjófugla.“
Svona liðu tveir sólarhringar, alltaf dúna-
logn, og ,,Tasmanía“ komst svo sem ekk-
ert áfram. Á þriðja degi sá Osborn skip-
stjóri loks, að veðurbreyting var í aðsigi,
og að fárviðri mundi skella á, er minnst
varði. Hann lét skipverja þegar fara að búa
allt undir að taka á rnóti væntanlegu fár-
viðri, og það mátti heldur eigi seinna vex-a.
Um nóttina þyrlaði kolsvörtum skýjum
upp á loftið, ógnandi og ægilegum, og
þrumum og eldnigum laust niður, og um
leið skall á fárviður, svo að við ekkert varð
ráðið. Svo allt í einu datt í dúnalogn eftir
hinar ægilegustu vindhviður, er allt ætl-
uðu um koll að keyra.
Það var öðru nær en skipstjóra litist á
:svona veðrabrigði. Vatt hann sér að Flink
og spurði hann, af livaða átt mundi livessa.
Flink varð í fyrstu hálf ógreitt um svarið.
Loks kvaðst hann viss urn, að hann væri að
skella á aftaka veðri á norðan, en svo mundi
hann skjótt snúast til annarrar áttar og þá
enginn gamanleikur á ferðum, því þá
myndu þeir hreppa það ofsa stórviðri, er
þeim yrði um megn að fá við ráðið.
Mackintoss yfirstýrimaður var þó á nokk-
uð annarri meiningu. Hann kvað auðsætt,
að hann væri að sk^lla á norðaustan stór-
viðri, jrað leyndi sér ekki, en að hann svo
myndi snúast til annarrar áttar, kvað hann
ekkert útlit fyrir enn sem kornið væri. „Nei,
en hitt er auðsætt, að liann er að skella ;i
norðaus tanroki. ‘ ‘
Eigi mótmælti Flink yfirstýrimanni; en
er Jieir Mackintoss, Grafton og William
höfðu vikið sér frá, sneri Flink sér að skip-
stjóra og sagði:
„Herra skipstjóri! Það situr ekki á mér
að mótmæla veðurspám yfirstýrimannsins.
En eg ætla nú sarnt að dirfast að segja yður
álit mitt. Við eigum nú fyrir höndum jrau
veðrabrigði, sem miklu verra er að mæta,
en norðaustanroki. Eg er gamall og reynd-
ur sjómaður og ætti að vera farinn að
þekkja veðráttufarið og veðrabrigðin hér
á jDessum slóðum, svo oft hef eg Jivælst hér
um fram og aftur. Eg þori vel að veðsetja
hausinn á mér fyrir því, að það er aðeins
óskollinn á fellibylur eða ofviðri, og jrað
af versta tagi. Nú hefur verið láclevða og
blíðalogn nokkra daga, og er því áreiðan-
legt, að þegar hann nú blæs upp aftur, j)á
verður það enginn barnaleikur."
Osborn skipstjóri var á sömu skoðun, og
það kom þá og greinilega í ljós innan
skanmis, að veðurspá Flinks rættist. Það
skall allt í einu á norðaustanstórviðri, sem
allt ætlaði um koll að keyra, með hafróti
og ægilegum öldugangi, er svo keyrði fram
úr öllu lrófi, að Jirír efldir og röskir skip-
verjar fengu ekkert við stjórnina ráðið, og