Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 102

92
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
morgunverðarins. Þegar öllu þessu var
snoturlega fyrir kornið á milli tjaldanna,
fór Villi inn í tjaldið til Flinks, klappaði
honum á öxlina og sagði glaðlega:
„Jæja, Flink minn! Ertu nú ekki búinn
að fá sofið út?“
Flink spratt upp og neri stírurnar úr aug-
unum. „Jú, eg er sannarlega búinn að fá
sofið út og öll þreyta sem liorfin úr skrokkn-
um á mér. Eg ætti nú að geta farið að hugsa
um morgunmatinn handa okkur.“
„Já, það ættir þú að gera!“ sagði Villi, og
sauð niðri í lionum hláturinn.
Flink var fljótur að klæða sig, því liann
hafði úr engum fötum farið, nema treyj-
unni, um kvöldið. Hann fór í hana í snatri,
og fór svo út. En er út úr tjaldinu kom, rak
hann heldur en ekki upp stór augu, er hann
sá, hvernig á stóð. Allir sátu að morgun-
verði, er framreiddur liafði verið „á neðstu
hillunni", þ. e. á guðsgrænni jörðunni.
„Góðan daginn, Flink! “ sagði frúin og
rétti honum höndina.
„Góðan daginn, frú Grafton! Það gleður
mig að sjá yður fríska, — og svo er eg alveg
steinhissa. . . . Það stóð ekki á Jrví að búa
til morgunverðinn án minnar aðstoðar."
„Já, þarna sjáið Jrér, að við getum án yðar
verið,“ sagði frúin í spaugi, en b:etti svo
við í alvarlegri róm: „Og Jré) eruð Joér sá
maðurinn, er við sí/t gætum án verið. Hvar
værum við nú, hefði yðar eigi notið við og
þér yfirgefið okkur með skipshöfninni?“
„ Já, Flink minn! Við getum dálítið krafl-
að fram úr því með nrat og drykk, án yðar
h'jálpaf,“ sagði Grafton, ,,en án yðar hjálpar,
forsjár og fyrirhyggju værum við ekki hér,
°g Joyrftum J)á nti sennilega hvorki á mat
né drykk að halda!“
Meðan verið var að borða, varð \blli að
'lýsa þýí fyrir Flink, hvað þau hefðu að-
hafst um morguninn. Hann gat Jtess, að
Júnó hefði farið með yngri börnin til
strandar, til að baða þaú í sjónum.
„Hvað segirðu, Villi? Vaða með Jrau fram
í sjó Það getur verið stórhættulegt, og Júnó
skal ekki leika sér að því oftar. Það er fullt
af hákörlum hér við eyjarnar og hættulegt
að vaða fram í sjóinn. En eg ætti að geta
búið svo um hnútana, að hættulaust væri;
en til Jress hef eg engan tíma ennþá og óvíst,
livort við setjumst hér að fyrir fullt og allt.“
„Hvað meinarðu, góði Flink?“ spurði
Villi.
„Eg meina Jrað, að hér er ekkert drykkj-
arvatn að fá.“
Grafton kvað margt á að líta og athuga,
áður en tekin væri föst ákvörðun um flutn-
mg.'
„Já, auðvitað er á margt að líta, herra
Grafton, „en ganga verður fyrir öllu öðru
að flytja allt hið nauðsynlegasta úr skipinu,
áður en veður breytist til hins verra. Hver
veit, nema veðurbreyting sé í aðsigi strax
í nótt? Eg held að réttast væri að við Jrrír,
Jaér og við Villi, færum þegar út í skipið.
Þér og sónur yðar verðið á skipsfjöl og safn-
ið saman dótinu, en eg flyt í land. Þar tekur
Júnó vð og ber allt upp að tjöldunum.“
Þetta vai' gert, og allan daginn var verið
að flytja alls konar dót í land, er þurfa
kynni á að halda, svo sem segl, planka,
bprðvið, stóla, mjölmat, kaffi, sykur, kex
alls konar og fatnað, kjöt og svínslæri, fleiri
tunnur af vatni, enn frennir hverfistein og
— svo að ekkert gleymdist — lyfjakassann
hennar frú Grafton.
En nú té)k útlitið að grána; kænan var
svo lítil og orðin flóðlek. Flink sýndist því
ráðlegra að fresta öllum flutningi þennan
dag, en freista heldur að koma blessuðum
skeþnunum í land fyrir kvöldið.
„Það er annað en gaman að flytja lifandi
skepnur á svona lítilli kænu,“ sagði Fhnk
við Grafton. „Við skulum láta þær synda í
land. Eg ætla að byrja á grísgreyinu og sjá,
hvernig honum reiðir af, en kýrbeljunni
verðum við að slátra, Jjví hún kemst aldrei
á löpp framar.“
Á meðan Flink sótti grfsinn niður, gripu