Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 105

N. Kv.
FLINK STYRIMAÐUR
95
en gamall, þvældur sjómaður, eins og er,
hefur reynt sitt af hverju. Það er um að gera
að hafa ráð undir hverju rifi fyrir sjómann
eins og mig. Eg hef oft komizt í það að
vera nærri dauður úr hungri. Slíkt ástand
framkallar ráðkænsku. Villi rninn, eða eins
og máltækið hljóðar: Neyðin kennir naktri
konu að spinna og lötum manni að vinna.
— En hvað gengur á?“
Hundarnir fóru allt í einu að urra og
gelta og vildu shta sig lausa.
,.]á, hvað gengur á?“ endurtók Villi.
Flink spennti upp hanann á byssu sinrri,
til þess að vera við öllu búinn, og bað Villa
fara hægt og gætilega. Hann lofaði hund-
unurn að þefa í allar áttir, og tóku þeir nú
að gelta í ákafa. Þarna komu þá í hóp á
móti þeim öl 1 svínin, er Jreir Iiöfðu sett á
land! Allur hópurinn hrein, æpti og grenj-
aði í öllum tóntegundum og hlevpti á sprett
sem æðisgenginn og hundarnir í hælunum
á þeim. Þetta var þó sjón, sem vert var að
veita eftirtekt!
Flink hló sig alveg máttlausan og kvaðst
aldrei liafa ltaft nreiri skemmtun. Svo þagg-
aði hann niður í hundunum, svo að slákk-
aði í hópnum.
Vilia brá og nokkuð, en kvað þó eigi
hundrað í hættunni, ef ekkert mætti þeim
hættulegra en þetta.
,,Já, Jrað getur nú komið jafnvel fyrir
hina hugprúðustu, að þeim verði ónota-
lega hverft við, en Jrá er um að gera að
halda kjarkinum," sagði Flink. Eg held nú,
að hér á eynni sé engin hætta á ferðum, en
þó getum við ef til vill rekist á villidýr,
eða jafnvel villta menn. En láttu mig þá
eigi sjá, drengur rninn, að þú leggir á
flótta, fyrr en í fulla hnefana. Fyrst er nú
að ganga vel frá byssunni minni, og svo
höldum við áfram. Mundu það, að ganga
aldrei með spennta byssu; af því getur hlot-
ist slys.“
Nú héldu þeir áfram í gegnum skóginn,
og reyndist Villi brátt leikinn í að merkja
trén.
Að stundu liðinni námu þeir staðar og
tóku sér bita.
,,Við megum ekki gefa hundunum neitt
vatn, Villi, og eigi heldur saltkjöt. Þeim
verður að nægja kex.“
„Já, en þeir verða þá svo þvrstir, gTeyin.“
„Vel veit eg það, en það vil eg einmitt,
að Jjeir verði þyrstir. Vatnið er eigi nema
fyrir okkur, og þú skalt spara það sem mest,
og Jrú skalt líka borða lítið af saltkjöti.
Það er eigi að vita, hvenær við fáum vatn
á flöskurnar aftur.“
Villi sagði, að Jteir gætu þó fengið kókos-
mjólk, en Flink sagði, að vatn væri þó alltaf
vatn og hollara til lengdar en mjólkin.
Þegar þeir höfðu borðað sig metta, lögðu
þeir aftur á stað, og innan skamms sáu þeir
af liæð einni opið hafið blasa við sér, og
litlu síðar komu Jreir á bersvæði.
Villi klappaði saman höndunum af fögn-
uði. ,,Loks komumst við þá út úr skógin-
um, sem betur fór. O, hve yndislega fagurt
er hér! Hér vildi mamma áreiðanlega búa.“
., Já, ekki vantar náttúrufegurðina," svar-
aði Flink og leit í kringum sig.
Pálmaskóginn þraut rétt upp frá strönd-
inni, og er þeir liöfðu gengið niður a! 1-
bratta og grösuga brekku, \’oru Jreir kornnir
niður á hvítan ægisend við ströndina, er
myndaði vík, sem var eins og skeifa í lag-
inu. A skerjunum báðum megin við víkina
sátu ýmsar tegundir sjófugla, er öðru hvoru
hófu sig til flugs og stungu sér í sjóinn og
náðu sér í æti.
Allt Jretta virti Flink fyrir sér með at-
h.ygli. Uti við sjóndeildarhringinn var ekk-
ert að sjá, nema opið hafið. Honum líkaði
Jretta ekki.
.,F.g bjóst við, að eyjar einhverjar væru
liér nærri, en sé nú, að svo er eigi, og Jrá
eigi Iieldur svo auðvelt fyrir okkur að sleppa
héðan. Jæjá, kemur tíð, koma ráð! Við setj-