Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 119

N.-KV.
FLINK STÝRIMAÐUR
109
strandstaðnum. Hann gróf nú fyrir og setti
niður máttarviðina, einn í liverju horni —
og svo var gengið , að koma upp veggjun-
um og göflunum. Allt var þetta hlaðið eða
því var staflað upp úr kókospálmabútum,
jafnhátt hornstólpunum. Þannig fengust
veggirnir þéttir og súglausir, með því líka,
að ef einhvers staðar varð súgvart, var troðið
í það snúnum pálmablöðum; svo varð allt
pottjiétt. Svona komst hústóftin upp. Fm
jDeir voru fullar J>rjár vikur að fá þetta í lag,
svo að J}eim líkaði. Það var nú heldur ekki
nóg að koma upp veggjunum. Það þurfti
einnig að fá þak á húsið. Það tók Flink að
sér að fást við, á þann liátt, að hann j^andi
stærstu og breiðustu pálmablöðin, sem hann
gat fengið, milli sperranna.
Að þessum þrem vikum liðnum mátti
lieita, að húsið væri fullgert, eða svo, að í
því mætti búa, en j)að skall líka hurð nærri
hælum, því sjáanlegt var, að veðurbreyting
var í aðsigi. Regntíminn hlaut að vera í
nánd. Þess var þá og heldur eigi langt að
bíða, að stórhryðju gerði, svo að allt ætlaði
á flot, en hana birti þó upp aftur og gerði
sæmilegt veður.
,,Nú megum við láta hendur standa fram
úr ermum, herra Grafton," sagði Flink.
,,Við höfum keppzt við undanfarna daga,
en J)ó verðum við að leggja enn meira :i
okkur næstu tvo til þrjá daga, að búa svo
allt út innanhúss, að konan yðar geti flutt
í húsið sem fyrst og við hinir raunar líka.“
Jarðvegurinn inni í húsinu var nú svo
rækilega troðinn og hnallaður niður, sem
væri það leirgólf. Rúmunum var raðað
meðfram hliðunum og segldúkstjöld fyrir
hverju rúmi, sem draga mátti fyrir og frá
eftir vild. Svo brugðu þeir, Flink og Villi,
sér yf'ir til síns gamla bústaðar til að sækja
borð og stóla, sem þar voru geymdir. Þeir
náðu lieim aftur, rétt áður en á skall ofsa-
veður og rigning. Ollu var nú vel og hagan-
lega fyrir komið; og jiar sem því eigi enn
varð l'yrir komið að búa út reglulegt eldhús
— til j>ess vantaði bæði leir og kalk — vav
svona í bráðina hrófað upp smábyrgi, }>ar
sem þær, frúin og stúlkan, gætu matreitt.
Það var seint á laugardagskvöldi, er flutt
var í íbúðarhúsið, og gott var að það eigi
dróst lengur að fá J>ak ylir höfuðið, því
strax á sunnudagsmorguninn hleypti á af-
takaveðri svo hastarlega, að fénaðurinn
hraktist inn í skóginn og hundarnir skriðu
undir rúmin, svo hræddir urðu þeir. Alls
staðar gat að sjá og heyra þrumúr og elding-
ar, og vatnið streymdi úr loftinu í stríðum
straumum. Veðurofsinn var svo hamslaus,
að krónur trjánna svignuðu nálega til jarð-
ar, og voru j>ó Iteldur í hlé fyrir mesta veður-
ofsanum. Hið ömurlegasta var }>ó, að á milli
eldinganna og rnestu liamfaranna varð svo
dimmt, að eigi sáust handa sinna skil.
,,Nú, svo þetta er regntíminn, sem þér,
Flink minn, svo oft hafið talað um að færi
í hönd,“ sagði frú Grafton, er ósköpin
dundu á húsþakinu. „Ef svona hamfarir
eru mjög tíðar, hvað er J>á til ráða?"
„Það kemur ævinlega skin eftir skúr, lrú
mín, og bráðum léttir }>essum ósköpum af.
Það getur jafnvel brátt komið sólskin við
og við, en varla lengi í einu. Það er jafnvel
undir því eigandi, ef á liggur, að skjótast
út stund og stund, en öruggast er að lialda
sig innan dyra, einkum, ef nóg er að gera,
og það höfum við. Ekki þurfum við að sitja
auðum höndum."
„Sannarlega meguin við hrósa happi og
vera guði þakklát fyrir J>að, að hafa nú feng-
ið J>ak ylir höfuðið. Eg má ekki til J>ess
hugsa, ef við hefðum verið í tjöldunum
okkar. Við hefðum bókstaflega drukknað!"
„Já, mér var áhugamál að við kæmum
húsinu upp sem fyrst," sagði Flink. „Nú
getum við verið örugg. Þökkum guði fyrir
það!"
„Já, Flink, verum guði þakklát," sagði
Grafton. Svo höfðu [>au með sér bænastund,
til að byrja með veru sína í }>essu nýja húsi.
Að bæninni lokinni áræddu J>eir Flink og