Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 120

110
FLINK STÝRIMAÐUR
N.-KV.
Villi að fara út í rigninguna og niður að sjó,
til þess að bjarga bátnum sínum og búa að
honum. Gagndrepa komu þeir heim aftur.
XXI. KAPÍTULI.
Nú kemur rigningatvminn.
Rigningatíminn í heitu löndunum svar-
ar til vetrarins í hinum norðlægari löndum
og er oft óblíður og harður viðureignar, og
því fengu líka vinir okkar, skipbrotsmenn-
irnir, á að þreifa á stundum. En það kom
þá og einnig í ljós, að eins og komið geta
fyrir vetrardagar, sem að fegurð og yndi
næstum því skara fram úr og bera af hin-
um yndislegustu sumardögum, þannig fór
því fjarri, að allir dagar rigningatímans
væru erfiðir og leiðinlegir. Tveim dögurn
eftir að vinir vorir fluttu í nýja húsið, var
yndislegasta veður, skafheiðríkt og glaða
sólskin.
Þegar Flink gamli þá um morguninn, á
sinni vanalegu eftirlitsferð, með kíkirinn
sinn í hendinni og með hundana á hælum
sér, lagði á stað, var það hans fvrsta, að fara
og athuga brunninn í gilinu. ,,Á þessu átti
eg von!“ hrópaði hann, er hann sá, hvernig
umhorfs var. Hann sá hvorki, hvar brunn-
holan var, né tunnuna, sem í hana hafði
verið látin. Gilið var að heita mátti fullt
af streymandi, gruggugu vatni. ,,)á, á þessu
átti eg von, en hvað er um að tala? Það er
betra að hafa o/ mikið af vatni, en o/ litið.“
Flink óð nú yfir gilið, til þess að sjá, hvernig
til stæði með skjaldbökutjörnina. Þar var
allt í fínasta lagi; og svo hélt liann fram á
tanga, til bátsins. Þaðan leit hann svo út á
sjóinn í sjónaukanum sínum og allt til
hafs, en það þóttist hann nú fyrirfram vita,
að eigi þýddi neitt, því líklegt var eigi, að
nokkurt skip leitaði á þær slóðir, þar sem
fullt var af boðum og grynningum. Þó var
auðvitað hugsanlegt, að einhvern tírna
kvnni skip að fara þar um, eða sjást út við
sjóndeildarhringinn.
Að fáum mínútum liðnum hætti hann
að kíkja. Nú var að hugsa um bátinn. Fyrir
tveim dögum hafði hann bundið aftur og
fram af honum og bundið hann við stóran
stein, en aflandsvindurinn, sem hamazt
hafði undanfarna daga, hafði hrakið bátinn
svo frá landi, að eigi var vætt út að honum.
Synda út að honum þorði hann ekki, og
vildi eigi þannig, ef til vildi, verða hákörl-
unum að bráð, og varð hann því að finna
upp annað ráð. Hann hnýtti saman alla
enda og spotta, sem hann fann þar nálægt
í langa línu, batt lítið viðarkefli í endann
;í henni og kastaði henni tit í bátinn. Hann
varð að gera nokkrar árangurslausar til-
raunir, áður en þetta tókst; en svo á end-
anunr hitti hann bátinn, og dróst þá keflið
undir þóttu á honum, og þar með var hann
auðdreginn að landi. Flink leit eftir öllu,
og er hann sá, að allt var í röð og reglu,
hélt hann í áttina heim. „Bara að eg nú
gæti komist að því, hvar kindurnar og geit-
urnar nú héldu sig. Þið þarna, Rómúlus og
Remus?“ kallaði Flink vinsamlega til hund-
anna. „Eigum við að reyna að hafa upp á
þeim?“
Hundarnir viðruðu sig upp við hann, og
var það sanra sem að samþykkja uppástung-
una. Þeir lrlupu þegar á stáð, þefandi í allar
áttir, og það leið eigi á löngu, unz þeir
komu með allar kindurnar og geiturnar,
nema Mettu. En hvar var lrún? „Metta!
Metta!“ kallaði Flink, skimandi í allar átt-
ir. „Nú, hún er þá í nánd!“ Hann hafði
heyrt jarm inni í kjarrinu og gekk þegar á
hljóðið. Jú, það stóð lieinra. Metta lá þar
og tveir nýfæddir kiðlingar hjá lrenni. „Nú,
svo þú ert orðin nranrma! Já, það má una
við það! En eigunr við ekki að halda heim
á leið?“ Flink tók kiðlingana, sinn undir
hvora hönd. Metta tók því í fyrstu ekkert
vel, en áttaði sig svo skjótt og lét svo vera.
Fn svo reiddist hún alvarlega, þegar hund-