Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 121

N.-KV.
FLINK STÝRIMAÐUR
111
arnir sýndu sig líklega til að koma full
nærri kiðlingunum. „Svei, Rómúlus, snáf-
aðu í burtu. Nú, það þarf að kenna honuin
að halda sig í hæfilegri fjarlægð frá börn-
unum mínum! Jæja, greyið! Þú hafðir nokk-
uð upp úr því! Komdu aftur!“ Vesalings
Róntúlus kútveltist ýlfrandi þarna framrni
fyrir þeim og bar sig illa. Metta hafði tekið
sér bessaleyfi til að renna í hann skeiðið og
stanga hann svo eftirmillilega, að hann
mundi lengi reka rninni til! „Þú mátt sjálf-
um þér um kenna! Þú áttir að líta betur
í kringum þig!“ — Flink hélt nú heim á
leið; hann bar kiðlingana sinn undir Itvorri
hendi, og hundarnir eltu hann, sneyptir,
einkum Rómúlus, er liafði orðið fyrir svo
ómjúkri meðferð af Mettu. En sú gleði og
ánægja lijá börnunum, þegar heim kom!
Karólína og Tom æptu húrra! Og Albert
litli klappaði saman liöndunum af ánægju
yfir því að fá þarna leikbræður.
Svo var Metta bundin í einu horninu á
lnisinu, þar sem hún skyldi vera með kiðl-
ingana sína, þangað til Flink hefði kornið
upp sérstökum kofa lianda þeim.
N ú var matur framreiddur af þeim ] únó
•og \hl la, er voru eldabuskur þennan dag-
inn. Þegar snætt hafði verið, sagði Grafton:
„Ja'ja, Flink minn, þá er nú að ræða um,
livað hver okkar skuli hafa fyrir stafni á
meðan rigningartíminn yfirstendur. Nóg er
að starfa fyrir alla.“
„Já, víst er um Jaað,“ svaraði Flink, ,,og
að mínu áliti liggur nú fyrst fyrir, að hugsa
um bátinn. Hans verðum við að gæta vel
■og vandlega; og þess vegna held eg að við
ættum að grafa hann að miklu leyti niður
í sandiun, og þekja yfir hann t. d. með
pálmablöðum. Og þá eru svo tjöldin. Ekki
getum við átt undir að liafa þau uppistand-
andi, við verðum að taka þau saman, þurrka
~vel tjalddúkana, brjóta þá kirfilega saman
og geyma þá á þurrum og óhultum stað,
þangað til við aftur þurfum á þeim að
.luilda.“
t
Þannig hélt Flink áfram að telja upp,
hvað gera þyrfti, og það var hvorki fátt né
smátt. Þeir þyrftu að koma sér upp skemmu
til að geynra í matvæli sín og vetrarforða,
og undir hana skyldi grafa kjallara, er liafa
mætti í kindurnar og geiturnar. Fiskitjörn
væri og bráðnauðsynleg. Saltframleiðslu
yrðu þeir og að sjá fyrir á einhvern heppi-
legan hátt. En Jaað, sem þó væri einna mest
aðkallandi, og tæki lengstan tíma, væri að
leggja veg í gegnum skóginn til hins fyrri
dvalarstaðar, svo hægra væri að ná sér öllu
því skrani og dóti, sem þar væri enn geymt,
svo að það væri við hendina er til þess þyrfti
allt í einu að grípa. Þegar svo rigninga-
tíminn væri liðinn hjá, væri auðvelt að
flvtja alveg búferlum til hins nýja heim-
kynnis. Ennfremur yrðu þeir að fara um og
kynna sér betur landslag og staðháttu alla
þarna á eynni, framleiðsluafurðir þær, er
eyjan gæti með hjálp veitt íbúum sínum.
Um allt þetta væru þeir næsta lákænir.
I stuttu máli, það væri nóg — meira en
nóg — verkefni fyrir höndum! Grafton hélt
Javí frarn, að hver fyrir sig skyldi hafa sínu
sérstaka verkefni eða starfi að gegna, en þar
var Flink nokkuð á öðru máli. „Nei,“ sagði
Flink. „Enn þurfum við að hjálpa hvert
öðru, sameina krafta okkar. Júnó t. d. þarf
oftastnær að vera bundin við húsverkin og
aðstoða konu yðar. Þær hafa oftast nóg að
gera, en fáir þti, stúlka mín, einhverjar frí-
stundir, þá getur þú létt undir með okkur
með Jrví að safna og bera saman pálmaviðar-
blöð í hrúgur; þau höfum við til eldsneytis.
Tom getur dálítið hjálpað þér.“
Tom spratt þegar á fætur og kvað sig al-
búinn til hjálpar.
„Ekki núna, Tont litli. Mamma þín segir
til, livenær hún má missa Jtmó frá öðrum
nauðsynlegum störfum.“
Flink leit út. Það var bezta veður og ekki
útlit fyrir að rigna mundi, fyrst um sinn
að minnsta kosti. Hann stakk upp á því, að
þeir feðgár færu og byggju allt undir að