Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 123

N.-KV.
FLINK STÝRIMAÐUR
113
þeim yfir óheflað þilið. Það var eigi lítil
búningsbót og fegurðarauki að þessu. Nú
voru Ijós kveikt, og sást þá bezt, hve allt
var miklu vistlegra þarna inni en áður var.
„Heyrðu, góði Flink!“ sagði nú Villi
upp úr þurru. „Þú lofaðir mér því einu
sinni, að þú skyldir segja mér ævisögu
þína.“
,,Það ætla eg líka að efna, drengur minn!
Eg efni ævinlega loforð mín!“
„Þú ættir þá að segja okkur hana núna
í kvöld, okkur til dægxastyttingar.“
„Já, gerið þér það,“ greip nú frúin fram
í, og allir aðrir tóku undir það. Það hlyti
að vera gaman að heyra, hvað svona gam-
all sjógarpur hefði upplifað.
„Jæja, látum svo vera,“ svaraði Flink.
„Eg nenni ekki að láta ykkur vera að ganga
eftir mér. En það segi eg ykkur öllum fyrir-
fram, að eg veit, að þið síður en svo sam-
þykkið framkomu mína og framferði, er
þið heyrið sögu mína, sem og eigi heldur
er von, því eg hegðaði mér eins og flón,
eða hugsunarlaus galgopi, sem fremur bæri
að taka sér til viðvörunar en fyrirmyndar.
— Takið þið nú eftir, Villi og Tom!“
Flink gamli ræskti sig, kom sér þægilega
fyrir í stólnum sínum og tók svo til máls:
„Þið viljið nú auðvitað fyrst fá að vita,
hverra manna eg er. Faðir minn var skip-
stjóri á kaupfari, sem var í förum milli
Bretlands og Kaupmannahafnar, og rnóðir
mín var dóttir áðurverandi skipstjóra í þjón-
ustu landvarnarliðsins. Móðurfaðir minn
dó fám mánuðum eftir giftingu foreldra
minna, og erfðu þau liann að talsverðum
fjármunum, og rnáttu eftir það teljast all-
vel stæð. Faðir minn átti þriðjunginn í skipi
því, er hann var skipstjóri fyrir, en hina
tvo þriðjungana átti auðugur skipsmíða-
meistari, Masterton að nafni. Þessi maður,
sem var gamall, ágjarn og nízkur pipar-
sveinn, um sextugt, var skírnarvottur að
mér, og spáðu jrví allir kunnugir, að liann
mundi arfleiða mig að einhverju eftir sinn
dag. Þegar eg var ársgamall, vildi það
hörmulega slys til, að faðir minn fórst í
Norðursjónum, og móðir mín varð ekkja,
22 ára gömul. Skipið var vátryggt, og það
hátt, svo móðir mín taldi víst að fá álitlega
fjárfúlgu sér útborgaða, en hún hafði eigi
reiknað út, að Masterton var með í spilinu
og sölsaði undir sig.með brögðum allt vá-
tryggingarféð, en móðir mín fékk ekki græn-
an eyri. Hún hélt sér þá uppi á því, að
sauma fyrir fólk, og komst þannig þolan-
lega af, til þess, er eg var tíu ára að aldri.
Eg er fremur stór eftir aldri og allsterk-
ur, kunni ekki að hræðast eða óttast neitt,
og var til í allt. Þegar eg fékk því við kom-
ið, var eg þotinn út í veður og vind, og
skólaveruna trassaði eg, er eg sá mér færi.
Og eigi var mín að leita annars staðar en
niður við sjóinn, og helzt úti í skipum. Eg
jiekkti ekkert inndælla né meira aðlaðandi
en sjóinn! Öllum sumrum var eg að
skvampa í sjónum, og var syndur eins og
selur. En mamma var nú ekkert ánægð með
Jietta líf mitt og beiddi mig og sárbændi
um að verða aldrei sjómaður. —
Svo var jiað einn góðan veðurdag, er
eg að vanda var á hlaupum niður við höfn-
ina, að kaðall, er skip eitt var fest með,
hrökk í sundur, og slóst annar endinn svo
óþyrmilega í mann einn, er þar stóð, að
vesalings maðurinn datt í sjóinn. Eg lieyrði
hann hrópa um hjálp, og skipsmennirnir
köstuðu út til hans kaðli og bjargdufli, en
sjór var úfinn, og þetta kom ekki að haldi,
Jiví maðurinn náði eigi í neitt sér til bjarg-
ar, og var að því kominn að sökkva. En
jiá beið eg ekki boðanna, er eg sá, hvað
verða vildi, og henti mér á kaf í sjóinn
með línuspotta. Eg synti út til hans og náði,
rétt í því, er hann var að sökkva, að rétta
honum línuna, og þreif hann í hana og hélt
í hana dauðahaldi, unz bátur kom og bjarg-
aði okkur. Við vorum þegar bornir upp á
gistihús, háttaðir ofan í heit rúm og okkur
svo fengin þurr föt að fara í. Og nú fyrst
15