Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 124

] 14
FLINK STÝRIMAÐUR
N.-KV.
tók e<>' eftir því, að maðurinn, sem eg þann-
ig liafði bjargað — já, getið þið til, liver
það var? — Það var þá hann Masterton,
guðfaðir minn! Eg var skoðaður sem sönn
hetja, og allir lofuðu mig fyrir svona fá-
heyrt afrek. Þegar eg kom lieim til mömrnu,
þá grét hún, sumpart af ánægju yfir því,
að eiga svona son, er unnið gæti svona
hreystiverk, sumpart af því, að eg skylcli
hafa stofnað lífi mínu í svona hættu, og
það f’yrir afhrakið hann Masterton.
Jæja, lrvað sem um þetta má segja, þá
þóttist Masterton eigi fá hjá því komizt,
að auðsýna mér þakklæti sitt. Hann kotn
lieim til okkar og lofaði móður minni því,
að sjá urn mig að öllu leyti, er eg liefði
lokið nárni í barnaskólanum, og kosta mig
að ö 11 ti leyti til að læra stórskipasmíði. ög
það verð eg að segja honum til lofs, að hann
efndi trúlega það loforð sitt. Upp frá þeim
degi hafði móðir mín nóg fyrir sig að leggja,
og kæmi til þess, að liana skorti fé, var hann
jalnan reiðubúinn til að stvrkja hana með
fjárframlögum, og skar þá ekkert við negl-
ur sér.“
„Þá máttir þú vera ánægður, Flink,“
greip Villi fram í.
„Já, drengur minn, ánægður, og þó ekki
ánægður. Það sanna var, að mér var liálf-
kalt til Mastertons og vildi helzt geta hjá
því komist, að þurfa að þiggja neinn styrk
eða hjálp af honum. Mér var með öllu á
móti skapi, að móðir mín og eg skyldum
þurfa að stan'da í þakklætisskuld við mann,
sem beitt haffi hana svo hróplegum rang-
indum. Og svo var annað: í skóla þeim,
er .cg gekk í, gat eg aldrei gefið mig neitt
að ]>ví, sent mér var kærast og mest að
skapi. Eg gat eigi framar slangrað um á
skipasmíðastöðinni og klifrað upp um skip-
in í höfninni öllum stundum. Nei, eg varð
að gera mér að góðu að sitja álútur vfir
bókaskruddunum; en Jrað átti nú ekki við
mig í þá daga. Eg var orðinn slæpingur af
lífi og sál. Svo var eg auðvitað bæði skamm-
aður og barinn af kennurum mínum, og
alltaf hljómaði í eyrum mér, hvílíkur let-
ingi og skussi eg væri. Masterton reyndi að
tala um fyrir mér, en það bar engan árang-
ur. Eg varð bara því verri og þráari, og að
síðustu einsetti eg mér að strjúka. Allir
sváfunt við skólasveinar í stórum sal uppi
á efsta lofti. Dyrunum var lokað ,en eg vissi,
að komist varð út á þakið gegnum smugu,
er þangað lá upp. Aðeins stór hleri eða
hlemmur fyrir smugunni, og var stigi þang-
að upp. Þessa leið kaus eg mér að strjúka.
Og nótt eina, er allir voru sofnaðir, reis eg
upp, klæddi mig hljóðlega og í snatri, og —
fuglinn var floginn! Mér veittist létt að
finna stigann, gekk hann upp undir hler-
ann og lyfti honurn upp með því að setja
herðarnar undir hann; en þungur var hann.
Eg komst svo upp á þakið, og það var sann-
arlega freistandi útsjón, er við mér blasti.
Það var glaða tunglskin, og við mér blöstu
skipin í höfninni. Það létti verulega yfir
mér, er mér varð litið út yfír hið víðáttu-
mikla haf. Það var sem kæmist eg allur á
flug. En nú átti eg eftir að komast niður
af húsþakinu. Það tókst. Eg fikraði mig
niður eftir vatnspípu og kom niður á grás-
flöt. Svo flýtti eg mér út að hliðinu, sem
eg klifraði yfir og var með sama kominn
út á götu. Eg var berhöfðaður, en um slíka
smámuni var eg nú ekki að hugsa. Eg hljóp
sem fætur toguðu niður að höfninni. Þegar
þangað kom, sá eg skip eitt skammt frá
landi vera að létta akkerum. „Þarna er til-
valinn farkostur handa þér, drengur minn,“
hugsaði eg með sjálfum mér, og er mér varð
litið á liáseta, er var að lirinda lítilli gaH-
kænu frá landi, gaf eg mér engan tíma til
að hugsa mitt mál frekar, heldur tók til
fótanna og stökk niður í kænuna til hans.
„Hvað stendur til?“ varð hásetanum að
orði.
„Eg ætla að fara til sjós!“ svaraði eg móð-
ur, ,,og lofaðu mér með þér út í skipið!“
Hásetinn hugsaði sig dálítið um og það