Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 127

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
117
lega var að létta akkerum. Væri nú óhugs-
andi, að eg gæti komizt þar að? Það væri
eitthvað annað, en að vera bundinn við
þennan ruddalega koladall. Eg hafði tal af
tveimur drengjum, er voru þar á dálítilli
gaflkænu við bryggju eina, og sögðu þeir
mér, að þeim liði sem bezt nræti verða á
skipi þeirra, því skipstjórinn væri rnesti
ágætismaður, síprúður og viðfelldinn og að
því skapi duglegur. Eg fór svo með drengi-
unum á skip út, gekk fyrir skipstjóra og
bauð lionum þjónustu mína. Hann spuröi
mig spjörunum út, og leysti eg úr öllu eftir
beztu getu, og sagði honum, eins og var, að
á koladallinum vildi eg með engu nróti vera.
Að síðustu urðum við ásáttir um, að hann
tæki mig á skip sitt. Og tveimur dögum síð-
ar iögðum við af stað til Indlands og Kína."
„Skrifaðirðu aldrei mömmu þinni?“
spurði Villi.
„Jú, drengur minn, og matsveinninn var
sendur í land með bréfið, en hún fékk það
aldrei; annað hvort hefur hann ekki látið
það á pósthúsið, eða kastað því.
Þetta var nú í heimsófriðnum rnikla, og
frakknesku skipin eltu okkur eins og spor-
hundar; en samt náðum við heilu og höldnu
til Macao. Þar affermdum við og fermdum
aftur nteð te. Þar lágurn við nokkra daga og
biðum þess, að fá skipafylgd. Við fengum
hana og liéldum í áttina heim. En þá var
gæfan okkur ekki vel hliðholl, því úti fyrir
Isle de France skall á okkur ofsaveður, er
tvístraði flotanum, og skönnnu síðar lent-
um við í klónum á Frökkum. Það var frakk-
neskt herskip, sem tók okkur, og við vor-
um fluttir tii Kaplands, sem Hollendingar
þá töldust eiga, en þeir áttu jrá einnig í
stríði við Englendinga.
Þegar á land kom, var okkur strax stungið
í langelsi. Þeir liöfðu engar sterkar gætur
á okkur, og mátti heita, að okkur liði vel.
En við komumst að því, að senda skyldi okk-
ur til Hollands, en okkur geðjaðist nú ekki
-að þeirri ráðstöfun. Eg og tveir aðrir drengir
á skipinu, góðkunningjar mínir, komum
okkur saman um, að strjúka úr klóm þess-
arra kumpána, og einn góðan veðurdag lét-
um við til skarar skríða og hrundum j:>ess-
um ásetningi okkar í framkvæmd. Fljót-
færnislegt var þetta; ekki verður því neitað
— og glæfralegt að því skapi; en jrað er nú
einu sinni ekki hægt að setja garnalt og
reynt höfuð á ungar herðar! Það var seint
um kvöld, að við gátum leynst á burt. Við
stefndum í áttina til fjallsins, sem sjómenn
almennt kalla „Taffelfjal 1 ið“, og héldum
hratt áfram alla nóttina, en er lýsti af degi,
földum við okkur. — En hvað er nú að sjá
að tarna! Er nú Karólína litla sofnuð, og
Tom farinn að dotta? Eg brýt jrá hér blað
í frásögu minni í kvöld.“
XXIV. KAPÍTULI
Þrurnur og eldinsar. — Saga Flinks.
O O ö
Oðara en allir voru gengnir til sængur,
laust á ofviðri. Það var öllum varnað að
koma dúr á auga fyrir þrumum og elding-
um.
„Þetta er alveg óttalegt veður,“ sagði
Grafton við Flink; þeir höfðu báðir farið á
.fætur.
„Já,“ svaraði Flink, „eg man ekki eftir
verra veðri.“
í sama bili köstuðust Jaeir flatir á gólfið,
og þrumurnar skullu á húsþakinu, og allir
fundu megna brennisteinsfýlu. Þegar þeir
aftur höfðu komið fyrir sig fótunum, sáu
þeir, að luisið var fullt af reyk. Elding hafði
auðsjáanlega kveikt í Javí einhvers staðar.
Nú voru góð ráð dýr! Til allrar hamingju
slasaðist jaó enginn. Jú, Jaað er Jdó ekki rétt,
því negrastúlkan fékk aðsvif, eða leið yfir
hana. Þeir Grafton og Flink stumruðu yfir
henni og reyndu að vekja hana til lífsins
aftur. Þeir báru ha-na út, ef verða mætti að
hún Jjar raknaði við. Flink sá nú skjótt, að
eldingin liafði kveikt í Jjakinu, en rigning-