Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 134

124
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
,,Nei, drengur minn, það gerir þú ekki.
Það getur hleypt á ofsaveðri nieð rigningu,
ogþú yrðir holdvotur. Það væri heldur nær-
gætnisleg meðl'erð á þér nýstöðnum upp úr
legu eða hitt þó heldur, að láta þig leggjast
til svefns, holdvotan. }ú, þér mundi fljótt
slá niður aftur, og líklegt að þti fengir
lungnabólgu. Það væri nærgætnisleg nreð-
ferð á þér að tarna! Nei, Villi minn, þú ferð
ekki í þá ferð með mínum vil ja. Við verðum
að vera ofurlítið skynsamir og varfærnir
undir svona kringumstæðum".
Vilhjálmur var ekki alls kostar ánægður
með þennan úrskurð, en sá hins vegar, að
hann var á viti og varfærni byggður, og
þess vegna sætti hann sig við hann.
„En heyrðu, FIink!“ sagði Vilh jálmur við
hann um kvöldið; „nú er langt orðið síðan
þtx seinast sagðir okkur frá úr ævisögu þinni.
Viltu nú ekki bæta einhverju við í kvixld?“
„}ú, með ánægju, en ég man nú ekki vel
hvar ég endaði síðast.“
„Það var þegar. . . . Jú, nú man ég það:
Þið voruð að enda við að kveðja Hollend-
inginn með kylfunni hans Hastings, og sett-
ust. svo á bak miður vel fengnum hestum
og riðuð ykkar leið“
„}á, nú man ég það,“ og Flink hélt áfram:
„Okkur grunaði, að okkur ef til vildi yrð<
veitt eftirlör. Þess vegna þeystum við fyrst
í áttina til Kap. En er við svo komum inn á
liarðan jarðveg, þar sem varla sást marka
fyrir spori, héldum við í norðurátt og inn
í land hinna svonefndu „Buskmanna“. —
Myrkrið datt á, en við héldum áfram alla
nóttina og þó við heyrðum ljónsöskur Öðru
hvoru gekk al-lt vel og slysalaust. Þegar dag-
aði námum við staðar, hvíldum okkur og
hestana og snæddum.
En hvert áttum við nú að halda? Það var
vandráðið fram úr því. Við máttum unx
fram allt ekki rekast á Hollendinga, því þá
var gálginn vís! Að síðustu kom okkur sam-
an um að þeysa þvert í gegnum land Bxisk-
manna, og reyna að komast til strandar fyi'-
ir norðan Kapland. Hálfsmánaðar t.íma vor-
um við á þessu ferðalagi, þangað til hestarn-
ir okkar voru orðnir svo þvældir og úttaug-
aðir, að þeir máttu heita alveg uppgefnir.
Við námum því staðar hjá þjóðflokki ein-
um er nefndi sig „Gorragua", eða eitthvað
líkt. Þeir voru meinlausir og friðsamir
menn, og áttum við gott hjá þeirn, og það
sem bezt var, þeir fóru vel með hestana okk-
ar, svo þeir náðu sér að fullu aftur.
Svo héldum við áfram á hestunum okkar,
og nti meira í suðurátt, því þar fvrir norðan
bjuggu Kaffar, og eru þeir sannkallaður ó-
þokkalýður, og vildum við ógjarna lenda í
klóm þeirra. Annars vorum við brðnir svo
úttaugaðir og þreyttir á þessu flakki, að
okkur lék nú orðið mestur hugur á að snúa
aftur og gefast upp, skilmálalaust, eða hvað
sem svo við tæki.
En nú bar soi'glegan atburð að höndum.
Tveim dögum eftir að við yfirgáfum Gorra-
guana, riðum við í gegnum afar hávaxið
graslendi og rákumst þar á ljón. Hvað var
nú til ráða? Romer þreif til byssu sinnar og
skaut. Ljónið særðist eitthvað lítilsháttar,
í'ak upp öskur, réðist svo á Romer og sló
hann með hiamminum svo, að hann féll af
baki. Hestarnir okkar fældust og þutu út í
loftið. Brátt fengum við þó stöðvað þá, og
snúið aftur á vettvang, en þá hafði Ijónið
steinrotað hestinn og var á burt með hann
sem herfang. Svo ætluðum \ ið að fara að
stumra yfir Romer, en þess þurfti eigi við,
því hann var dáinn. Okindin hafði molað í
sundur höfuðið á honum með hrannninum.
Því miður gátum við eigi tekið gröf til að
jarða hann í, en urðum að láta okkur nægja
með að breiða ofan á hann Lag af blöðum
og greinum. Og er við yfirgáfum legstað
hans, grétum við eins og börn. Tveirn dög-
um síðar sáum við út á sjóinn í fjarska, og
var það sem við aftur sæjuin gamlan og góð-
an vin.
Ennþá liðu fullar þrjár vikur, áður en við
komumst í námunda við ,,Taffelfjallið“.