Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 141

N. Kv.
FLINK STYRIMAÐUR
i:u
XXVIII. KAPÍTULI.
Þvert og endilangt urn eyna.
Fulla viku kom nú aldrei skúr úr lofti,
og alltaf var glaða sólskin frá morgni til
kvölds. Flink kvað það benda á, að rigninga-
tíminn væri brátt á enda; jafnvel þegar lið-
inn hjá. Vilhjálmur var nú kominn til fullr-
ar heilsu aftur og þráði það eitt, að 'ieggja
nú hið fyrsta upp í ferðalag um þvera og
endilanga eyna með Flink vini sínurn. Loks
var fast ákveðið, að þeir legðu á stað. Fyrst
skyldu þeir skoða og rannsaka suðurenda
eyjarinnar, snúa svo heirn aftur og skýra
frá, hvað þeir liefðu heyrt og séð.
Nú var búið sig út með nesti: svínslæri
og hveitibrauð, bakað af Júnó. Báðir v'oru
landkönnuðurnir útbúnir með byssur og
skotfæri, og ekki að gleyma ábreiðum, svo
eigi þyrftu þeir að kvíða ktdda eða sagga
lrá jörðinni. Þá gleynrdi Flink eigi leiðar-
steininum sínum né smámunum, er nú sem
áður 2,ætu komið að <>óðu haldi við að flísa
börk af trjánum til leiðbeiningar á ferða-
laginu. Morguninn, er þeir skyldu af
stað, voru allir snemnra á fótunr og slegið
upp svona hálfgerðri skilnaðarveizlu. Svo
kvöddu landkönnuðurnir og héldu af stað,
með lrundana á hælununr.
,,Eg lield, að skógurinn sé einna þéttast-
ur hérna," sagði Villrjálmur, er þeir höfðu
gengið góðan spöl og voru komnir franr hjá
skenrmunni þeirra.
,,Já, það er rétt,“ sagði Flink; „en hann
þynnist brátt aftur, því nær senr dregur út-
jaðriirum." Og það rættist. Hálltíma síðar
fóru trén að verða ‘>isnari 02 len^ra á nrilli
þeirra; en alit fyrir það var næsta erfitt að
nierkja þau öll, svo að gagni kænri. Það
íairn líka og bogaði af þeinr svitinn.
»Við verðunr nú að ætla okkur af,“ sagði
Flink, unr Ieið og hann þurrkaði af sér svit-
ann; „ekki hvað sízt þú, senr ert nýstaðinn
upp úr legu og tæplega enn búinn að ná
þér.“
„)á, eg lref lreldur eigi snert á verki síð-
an og bregður því nreira við og er nræðn-
ari. Hvað lreldurðu annars að við verðum
lengi að komast gegnunr skóginn, Flink
minn?“
..Kannske hálftíma; varla lengur."
„Hvað áttu von á að finna?“ spurði Villi.
„Eg vona, að eg finni eða rekist á sænri-
lega haga eða graslendi handa fénu okkar
og geitunum; og svo gæti skeð, að við fynd-
einhverjar aðrar viðartegundir, en þessi
eilífu pálnra- og olíutré. En nú skulunr við
Iralda áfram!“
Þeir höfðu eigi lengi gengið, er Villrjálm-
ur benti framundan sér og sagði: „Sérðu,
Flink, þarna sér í heiðríkan lrinriirinn, það
ætti að benda á, að skógurinn væri brátt á
enda, og væri óskandi, að svo væri, því eg
er nú orðinn þreyttur á að beita öxinni
svona í sífellu."
„Eg segi sanra; en það erfiði er nú líka
á enda.“
Nti voru þeir konrnir í útjaðar skógar-
Ins; err hve langt þeir voru frá ströndinni,
varð eigi vel séð fyrir mannsháu kjarri, er
þeir enn áttu eftir að brjótast í gegnunr.
„Jæja, Jrá er nú þrautin unnin!“ sagði
Villrjálmur, kastaði frá sér öxinni og fleygði
sér niður r gr asið. „Ættum við nú ekki að
fá okkur bita?“
„Það er alveg rétt! Við neytunr hér mið-
degisverðar og drekkum hvor annars skál
í vatni.... Og svo er annað; við förunr
sönru leið til baka. Við getunr því skilið hér
eftir malpokana okkar og annað dót, nema
auðvitað byssurnar okkar. Við getunr einnig
sofið hér í nótt, því eg sagði pabba þínunr,
að við eigi kænrunr heim í kvöld?“
Nú var matast, og lrundarnir fengu sitt.
Svo var haldið áfranr.
Þegar þeir höfðu brotizt í gegnum þófa-
kjarrið, konru þeir inn á bersvæði, þar sem
finna nrátti víðáttumikið og gott graslendi,
eirrs og Flink Irafði gert sér vonir um. Þetta
17