Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 142

132
FLIN K STÝRIMAÐUR
N. Kv.
graslendi náði alla leið til strandar, kring-
unr íjórðung mílu vegar.
„Nú liggur víst vel á þér, Flink minn!“
hrópaði Vilhjálmur, „jrví hér er nóg gras-
lendi og nógir hagar fyrir liundrað fjár og
geitur, og þó meira væri.“
„Já, j>að er satt og rétt. Það liggur sannar-
lega vel á mér, og eg er guði innilega jrakk-
látur fyrir jrað, hvernig liann eins og leggur
allt upp í hendurnar á okkur, allt, sem yið
þurfum á að lialda. En heyrðu, Villi! Mig
langar til að athuga nokkru nánar Jressar
smátrjáa-þyrpingar þarna. Eg vil sjá, hvaða
trjátegundir jrað eru. Það er eins og mér
finnist eg kannast dálítið við jressi Ijósgrænu
blöð.“ Þeir fóru og athuguðu trén. „Grnn-
aði mig ekki!“ hrópaði Flink; „Jaað er
„banantré", einnig oft kallað „brauð-
ávaxtartré". Það var ágætur fundur!“
„Og jressi litla jurt?“ spurði Villi og sleit
blað af.
„Við látum liana Júnó fást við hana. Það
er nefnilega „fuglapipar“. Cayennpipar,
sem kallaður er, fæst úr þessari plöntu —
og sjáðu — jretta er Guavatré; úr ávöxtun-
um er búinn til sætur vökvi, eða saft, sem
við köllum.“
,,)á, eg kannast við það, og ])ó þekkir
Tom j)að „gums“ ennþá betur. Hann var
svo oft að biðja Osborn skipstjóra um
guavasaft; hann átti eina krukku af því
gumsi.“
„Já, Tom er mesti sætindabelgur, en Jaað
verður nú samt maður úr honum með tím-
anurn. — En nú höldum við áfrarn; mig
langar til að kynnast ofur lítið meðfram
ströndinni.“
Þeir héldu í áttina. Allt í einu þreif Villi
í handlegginn á Flink: „Þei-þei! Hvað geng-
ur á! Hvílíkur hávaði og gauragangur! Það
hljóta að vera apar!“
„Nei, Villi minn; hvaðan ættu Joeir að
vera komnir? Apar hér á eynni? Nei, óhugs-
andi! En J>að eru páfagaukar. Fuglunum
er kleift að komast um allar trissur. Og það
eru Jreir, sem ræktað hafa eyna.“
Vilhjálmur leit á hann hálfgerðum van-
trúaraugum.
„Sjáðu nú til, Villi minn. Þegar fuglarnir
eru :i ])essu sífellda flakki landa og eyja á
rnilli, ])á flytja þeir með sér fræ og ýmis-
legt útsæði, og þannig fá eyjarnar útsæði
ýmissa korn- og trjátegunda, er svo klæða
þær með tímanum hinum yndislegasta
gróðri fyrir menn og skepnur. Allt gengur
Jietta eðlilega og náttúrlega til.“
Þeir voru nú komnir að Jryrpingu af
trjám, og á öllum þeim trjám sátu páfa-
gaukar í hópum. Nú kom styggð að þeim,
svo J)eir flugu allir upp og út í loftið. Þeir
voru í öllum regnbogans litum, og af öll-
um stærðum; og Jaað var fögur og tilkomu-
mikil sjón að sjá Joá fljúga og sveifla sér í
loftinu þarna í glaða sólskininu. Flink
gamli var nú samt ekki mjög hirfinn af
Jreirri sjón, en tók að skýra Villa frá, hvílíkt
sælgæti þeir væru til átu. — „En bíddu nú
við! Hérna er þó nokkuð, sem tekur langt
fram öllum páfagaukabýtingi. Sjáðu, dreng-
ur rninn. Það er Brauðrót" (Yarns).
„Brauðrót? Hvað er Jrað?“
„Það er eins konar planta, sem oft er
höfð til matar í staðinn fvrir jarðepli.“
„Já, en við liöfum nóg af jarðeplum.“
„Já, ekki er því að neita; en jarðepli, sem
sáð er til í heitu löndunum, eru oft miðl-
ungi bragðgóð, oft um of sæt og smeðjuleg
á bragðið. Eg tek brauðrót fram yfir þau.“
Nú þutu hundarnir inn á milli trjánna
með gelti og óskapagangi, og um leið heyrð-
ist þrusk mikið og stapp, blástur og hama-
gangur. Hvaða ys og þys gæti hér verið um
að ræða? Vilhjálmi eins og hálf brá við.
„Láttu þér ekki bregða svona við, dreng-
ur!“ sagði Flink og hló við.
„Eru það svínin okkar?“ spurði Villi.
„Já, auðvitað! Þeim þykja góðar brauð-
rætur, og þegar Jaau eiga kost á slíku hnoss-