Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 144

134
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
bætti svo við í lægra róm, svo að enginn
lieyrði: „Geturðu þagað yfir leyndarmáli?"
Vilhjálmur rak upp stór augu, svo kink-
aði hann kolli og sagði: „Já!“
Þeir urðu nú samferða niður til strand-
ar, og Flink skýrði Villa frá, hvernig á
stóð. „En Villi minn; sigli skipið fram hjá.
er bezt, að foreldrar þínir eigi komist á
snoðir urn neitt. — En nú er að láta hendur
standa fram úr ermum. Hlauptu nú heim í
skemmu og sæktu öxi!“
Þegar Flink hafði fengið öxina, tók hann
að fella pálmatré eitt og höggva til. Svo báru
þeir það til strandar. „Nú setjum við tréð
upp sem merkisstöng. Þú grefur fyrir end-
ann nógu djúpt, og kemur svo heim að
borða, en minnist ekkert á, hvað við séum
að gera. Eg get séð um, að pabbi þinn hafi
annað að gera en hnýsast í okkar störf í
dag.“
„Já, en góði Flink, það er ekki nóg að
koma upp merkisstönginni, þegar merkin
eða fánarnir eru af þér sjálfum breiddir
út eða þandir í kringum rúmið liennar
mömmu.“
,,Eg hef nóg ráð; eg læt liggja orð að því,
að viðra þurfi sængurfatnað og annað, og
Iiieypa hreinu og hressandi lofti inn í hús-
ið. Já, eg verð víst ekki í neinum vandræð-
um með að ná í merkin, án þess að vekja
grun.“
Þetta rættist! Á meðan á máltíð stóð,
stakk Flink upp á því, að nú skyldi kven-
fólkið nota blíðviðrið og sólskinið til að
viðra rúmfatnaðinn o» annað, er viðra
þyrfti, og jal'nframt skyldi júnó þvo og
ræsta allt liúsið út í hvert horn.
„Og þá auðvitað viðra rúmtjöldin líka,“
skaut Vilhjálmur inn í.
„Já, við, þú og eg, tökum að okkur að
taka niður rúmtjöldin og fánana, og þér,
herra Grafton, réttið vonandi konunni vðar
hjálparhönd inni?“
Þetta kænlega ltugsaða bragð heppnaðist
ágætlega. Á meðan allir aðrir höfðu nóg áð
gera inni í húsinu, bar Flink fánana og
merkislínuna niður til strandar, þangað, er
Villi hafði grafið holu eina mikla, þar sem
merkisstöngin skyldi sett upp. Það tók nú
ekki langan tíma að setja upp stöngina. Svo
var safnað saman eldfimu afkvisti til að
kynda með bál, er kynni að sjást og vekja at-
athygli skipverja. Skipið hélt áfram í sama
horfi inn til eyjarinnar, en enn þá var það
langt undan landi. Flink líkaði það illa, að
nú var farið að hvessa talsvert. Himinninn
var orðinn skýjaður, og þó nokkuð farið að
brima við ströndina. Bara að skipið nú eigi
breytti stefnu og sneri frá eynni.
„Jæja, drengur minn! Nú er að draga fán-
ann að hún! Fyrst enska fánann; síðan nafn-
fána skipsins; og skömrnu síðar slógust þeir
fyrir \ indi. Svörtu stafirnir í gula fánanum
hlutu að sjást greinilega langt til.
Svo var farið að kynda bál, og er vel var í
því kviknað, jós Flink vatni í það og þá
myndaðist heilmikill reykjarstrókur, og
lagði hann liátt í loft upp. Skipið nálgaðist
óðum. Þeir Flink og Villi höfðu eigi augun
af skipinu, svo voru þeir æstir. — En nú brá
þeim heldur t.þægilega í brún. A! 11 heima-
fólkið kom hlaupandi til strandar! Aftur
hafði Tom gert Jreim dálitla skráveifu, og
liana ekki svo litla. Hann nennti ekki að
vera við það, sem honum liafði verið sagt að
gera, og hafði í óleyfi hlaupið niður að
vatni. Á miðri leið liafði hann komið auga,
fyrst á fánana og svo á skipið. Hann liljóp
strax til baka, hratt upp hurðinni, rak liaus-
inn inn og hrópaði: „Pabbi! Mamma! Os-
born skipstjóri er kominn á stóru, stóru
skipi! “
A augabragði spruttu þau lijón á fætur
og út. Þau sáu Jregar skipið, fánana við hún
og bálið og reykjarstrókinn, sem teygði sig
í loft upp. Þau hlupu sem fætur toguðu til
strandar, og Júnó og börnin á eftir.
„En að Jrér, Flink, eigi skylduð strax skvra
okkur frá skipskomunni,“ sagði Grafton, laf-
móður.